|
Dree König arm wannert dör de Nacht,
de komt ut wiede Feern.
Gaht eensaam över’t Winterflach
un vör ehr geiht een Steern.
Dree König arm un wunnerlik,
in depen Sneei dat Padd verlorn,
all halv verfroren un hungerig
so stökert se dor Busk un Doorn.
Sneeiblind in all dat Witt
verbiestert in dat frömde Land.
De helle Steern geiht mit ehr mit
as harr he jedeen bi de Hand.
Dree König, arm, ohn Kroon un Riek,
hebbt nix mehr as den Steern vöran.
Se föhlt hüm brennen deep in sük.
Se gaht hüm na un se komt an.
Karin Steiner
29.12.2007 | 
