De Bank för de Leevde                                           

Harm Jacobs Froo was stürven. 35 Jahr weren de beiden en Paar. Goode un sware Tieden hebbt se mitnanner dörmaakt. Denn weer se krank wurden. Mit vööl Leevde hett he hör pleegt und was ok an hör Sied, as se stürv. Nu föhlde he sük, as wenn he in en swart un deep Lock fallen weer. All de Mood van vöreg Tieden is fleuten gahn.

Jede tweede Dag geiht he up d´ Karkhoff mit all sien Trüür un mit en Blömenstruuß in sien Hand. Noch een beten Unkruut wegkrabben, vööl is daar nich wussen in de körte Tied siet sien leste Besöök. Nu noch de Blömen geten. Fell is he mit dat Grafft weer klaar - man nich mit sien Gedanken. He sett sük up de Karkhoffsbank. Sük en beten verhalen, en beten mit de Gedanken in de moje Tied mit sien Froo torügg reisen. Biller komen in d´ Kopp. Van dat eerst Kennenlehren, van de Hochtied, de Geburt van de Kinner, van Reisen mitnanner. Swarer un swarer wurd sien Hart. So gung dat nun all vööle Wecken.

Up d´anner Sied van d´ Karkhoff sücht he all siet en paar Dagen, dat daar en Froo an en Grafft an´t  Warken is, nettso as he. He registreert hör, man denn is he wer fix bi sien egen Gedanken.

Eens Daags kummt se up sien Sied van d´ Karkhoff. „Dröff ick mi tegen Se setten, bi disse Hitz moot ick mi en Sett verhalen“. „Man to.“ Ohn en Wort to snacken sitten se tegennanner, elk in sien Gedanken. Mit en "Tschüss" gaht se utnanner.

Twee Dag later dat sülvig Spööl. Man nu harr Harm en Frag up d´ Tung: „Wat brengt Se denn up disse Karkhoff?“ Un Antje Freese, so stellt se sük vör, vertellt van dat, wat se verloren hett. Hör Leevste, na 30 Jahren Ehe. De Kinner wied weg, se alleen in dat nu to grote Huus. Se vertellt van de lange Avenden, besünners in d´ Winter, wenn du alleen büst un in dien Fernseher rinkruppst, wiel dien Gedanken anners to machtig wurden. Harm kennt dat nettso. Un ok Harm fangt an to vertellen, van de Verlüst, van de eensaam Tied sietdeem. To´ n Ofscheed geven se sük de Hand. Up de Weg nah Huus spören beid, wu hör dat Snacken mitnanner gooddaan hett.

Beid wachten nich een Dag af för de Fahrt na d´ Karkhoff. Nächst Dag sünnd se weer an´t  Krabben un Blömen geeten. Und weer stüren se de Bank an. Sitten tegennanner. Un Dag üm Dag maken se hör Hart en bietje wieder open för de anner. Bold leggt een de Hand up de anner sien Hand. Se kieken sük an. Se funnen Smaak annanner. Dat Du hefft se al lang in d´ Gebruuk. Ganz sacht is hier dat an ´t Upbleuhen, wat keeneen van de beiden mehr löövt harr: en tweede Leev, de so langsaam de Wunnen van de eerste an ´t  Todecken is.

„Ick mutt Saterdag to en Grillen van uns Naberskupp“, so Harm „kannst d´ nich mitkomen, alleen hebb ik keen Lüst“. Antje kummt mit un de Nabers freien sük, dat he nich mehr heel alleen is. So langsam wasst ok wer de Lüst an ´t Leven. Ok de Kinner van de beiden spören, dat daar wat in d´ Gang is. Se lehrt de beiden un hör Familie kennen un sehn, dat se good tosomenpassen. Ok hör fallen Placken van d´ Hart. Un se sünd nich överrascht, dat hör Öllern eens Daags ankünnigen: „Wi beid hebbt beschloten, dat wi tosamentrecken“. En Jahr later fiert se Hochtied mit de hele Familie un all hör Fründen.

Up d´Karkhoff gaht se nu mitnanner. Nich mehr so faken as fröher. Man van Tied to Tied setten se sük up de Bank, de se tosamenbrocht hett. Af und an sitten daar al annere Paren. Seker ok Misken, de sük up d´ Karkhoff kennenlehrt hebbt. Kann wesen, daar maakt sük en neje Leev up ´t Padd.  Se denk d´röver na, wu vööl Minsken up disse un anner Karkhoffsbanken tonanner funnen hebbt.

För se beid is en Karkhoff nu nich mehr alleen en Wiespaal för dat Enn van minskelk Banden, besünners de Bank is dat Teken för mennig neje Anfang. Ok an disse Stee kann Leevde upbleuhen.