|
As min Moder een lütt Deern weer, so old as Ji jetzt sünd, daar frei se sük genau so up Oostern as Ji. Min Oma un Opa wohnen in’n lütt, frünnelk Dörp un een moi Busk weer dicht bi. Över’t Marktplatz föhr een breed, moi Kastanienallee mit riesig old Böm. Saterdag vör Oostern gung dat munter to. De Backer harr ganz völ Arbeid to berieten. Groot, rund Blicken mit hell Koken-Mengsel wannern in’t Backhuus un kemen van daar mit bruun Koken torügg. Up’t Dörpstraat misk sük de Duft van’t Backwark mit Vöhrjahrsluft, de Hunnen lepen hoognösig snuppernd achter de Deern mit de Kokenblicken an. Wenn an’t Oostermörgen de eerst Klockenslag van’t Karktoorn klung, dürs min Moder mit ehr Süsters un Brörs in’t Tuun Eier söken. Dat weer’n Juche.
In de Twiegen mit dat jung Grön seten Vögels un sungen. De Kinner rönnen an bleuhend Kattsteerten un lüchtend Krokussen vörbi un söken un funnen överall bunt Eier. Üm de moi, ole sülvern Dann truck sük een dichten Kring van Sneeiklockjes, daar tüsken huukt Haaskes ut Koken-Mengsel, mit Schokolaa övertrucken, de mit ehr Krinth-Ogen na de Kinner keken. De Haaskes weer’n wat ganz Besünners, daarum harr min Moder ehr Haaske immer so lang spaart, bit dat steenhard weer; aber, smucken hett dat liekers noch. Könt Ji Jo denken, Ji leev Kinner, dat dat domaals all de Schokolaa- un Marzipan-Eier, so as Ji de jetzt kriegt, noch nich geev? Ok de kookt Eier harr’n noch nich so moi, bunt Farven. Se kregen een grön Kleed dör Spinatsaft, een geel dör Ziepelschalen oder een bruun dör Koffjedickde.
Na dat Eiersöken gungen de Kinner mit ehr Öllern in’t Kark. Daarna lepen se flink na Huus, hungen sük’n Körv an’t Arm un gungen na de Frünnen van ehr Öllern, na Onkel un Tant un vör allen na ehr Mesterske, üm Oostern to wünsken. Se högten sük, wenn se ganz büld Lü besöken kunnen, denn överall kregen se’n Ei. Am Moisten weer’n de Eier, de se bi Tant Marie kregen, denn daarup stunn in witt Schrift: „Else“, „Frieda“, „Mine“, „Lini“, „Lissy“ un noch anner Namen, elke lütt Kind kreeg sin egen Ei. Nüms vertell Tant Marie, un wenn he noch so bedeln, wu se de Namen up de Eier zaubert harr. Na dat Middageten wanner de lustig Gesellskupp mit de Eierkörven na’t Kippbarg. He harr sin Naam dör dat „Eierkippen“ kregen, dat elke Jahr an’t eerst Oosterfierdag boven mit all Kinner fiert wurr.
Up dat groot Meedland weer een bannig Dörnanner. De Kinner wiesen sük eerstmaal, wat se för Eier to Oostern kregen harr’n. Denn stellen se sük twee un twee tegenöver up. Een nehm een Ei mit de Spitz na boven in’t Hand un hull dat mit Duum un Wiesfinger ganz fast. De anner faat sin Ei mit sin ganz Hand, hull de Spitz na ünnern un sloog daarmit up dat anner Ei. Harr een Ei een Sprung kregen, so harr de wunnen, van de dat Ei heel bleven weer. Dat weer dat Eierkippen, dat se all so geern spöln. Leet de leve Gott dat würrelk eenmaal an’t eerst Oosterfierdag namiddags regen of dat sneei, denn weer’n de Kinner ganz trürig. Se hebbt sük denn tegensiedig in Huus besöcht, üm de Eier to kippen.
Aber würrelk moi weer dat bloß, wenn se sük all up den Kippbarg drapen kunnen. Bi’n Düsterworden gungen se möi na Huus. Enigen freien sük över de büld Eier, de se wunnen harr’n, annern harr’n Daalslag, wiel se de moisten hergeven mussen. Doch se tröst sük, denn se wulln in’t nächst Jahr beter wesen. In Huus deel Moder de Barg Eier so in, dat kin Kind een krank Maag harr, denn anners harr dat moi Fest för de lütt Sluukhalsen slecht end’t.
Karin Steiner
07.03.2008
|
