Sneeiklockje lüddt

De Sünnschien harr dat slapend Sneeiklockje waak maakt. Daar wull dat Sneeiklockje nich länger ünner de warm Sneei blieven. „Ik mutt doch eerst eenmaal kieken, of de moi, bunt Bottervögel, de vergangen Jahr so lustig mit mi spölt hett, all daar is -  un of Vioolkes,  Pannkooksblöm un Fenntjeblöm - de so völ un moi Geschichten vertelln könt, all up mi luurt.“ Sneeiklockje see dat an sük sülvst, un reck sacht  dat smaal Handje herut, of dat woll nich to kold is an’t Luft. As de Sünnschien dat grön Handje seeg, reep he: „Kumm man herut, lütt Sneeiklockje, ik will Di woll warmen, daarmit Du nich früst!“

Daar keem dat Sneeiklockje flink ut sin Bedd, reev sük de lütt Kieker un hett sük na de bunt Bottervögels ümsehn. Aber, de harr’n verslapen. „Waakt up, Ji Slaapdotten, Ji verdrömt dat ganz Vöhrjahr“, reep Sneeiklockje. Un nu lang Sneeiklockje sin zart, sneeiwitt Klockjes herut un fung an to lüden. Dat harr’n Ji sehn sullt, wu se all ut ehr Winterbedden kemen: Vioolke, Pannkooksblöm un Fenntjeblöm un all de annern. Ok de Bottervögel keem bi Sneeiklockje anflogen.

Nu sünd se all binanner in’t Gaarn un spölt un maakt Spaß. Well dat nich glövt, de kann ja hengahn un kieken.

Karin Steiner

09.03.2008