Na Huus hen funnen

Över Bargen un Dalen bün ik wannert,

stappt dör dat kold Water van de Beken.

Oh as lang is dat west un stuur.

Stiekelig Tacken pietskelt mien Liev

un de Sünne hett mi dat Gesicht verbrannt.

De Störm ümtuust mien Leden.

Störtregen drung iskold dör mien Kleer.

Doch nu is mien Hart blied, barstend van Toversicht,

för mien token Leven.

Ik hebb na Huus hen funnen,

mit de Hülp van uns leve Herr, to Jesus Christus.

Ursula Gressmann

10.04.2012