Op de Straat

(Die Schreibweise des Autors wurde original übernommen)

In Elisabethfehn givt dat  jeds Johr een Flohmarkt, an Hebenfohrt. Dat schall    de grotsde, de längste, in ganz Dütschland weden.                                              
Agnes un Jan wullen unbedingt eenen gooden Platz hebben um ehr Tüdelkrom los to warn. De Flohmarkt schull um tein anfangen und annere, wecke all Mol dor wern, harn secht, ji mütt lotestens um ses dor weden, anners kriecht ji        kinen Platz mehr. Dor sinn hunnerte Verköper.                                                 

Gegen fiv harn se E`Fehn, ut Richtung Barßel kummend, errikt. Von dor gung nix mehr. Eeene Autoschlang so wiet du kiken kunns. De wullen  all  an de Fleetstraat  um ern Flohmarktkrom to verköpen. Dor wo de Flohmarktstraat anfung har de Utrichter een Kass opmukt und verlangte erstmol een Ovulus, sonst lät he dor Numms rin förn. Man moss angeben, wevel Meter Tapetendisch man obbon wull. Loter, so sechte he, käm he noch vorbi und wur dat nometen. As Agnes un Jan endlich bi de Kass ankämen, dor wer dat al Klock ses. De Flomarktstaat in E`Fehn, de moss di mol bi Gugel ankieken, dat is een ganz schmale Pad, wo normolerwise nur een Auto in een Richtung förn kann. Wenn een anner entgegenkummt, dann ward dat ganz schön eng. An dissen Dach weer dat so, dat se links vonnen Pad de Hökerstänn an opbon wirn und op de schmole Stroot de annernn immer witer förn mossen, bis se dann irgendwann, etliche Kilometer witer, ok son freen Platz ergatterten. Rechts von de Straat is de Elisabethfehnfleet.
„Dammi noch Mol, harn wi usen ganzen Schiet bloß in de Mülltunnen schmeten, dann mossen wi nu dit Komedi nich mit moken. Dat wer dat irste und letzt  Mol dat wi an Hebenfort so wat mokt“, schimpte Jan. „Kiek Jan dor is een freen Platz, dor passt wi good mit use Auto und denn Tapetendisch rin. Wiso föhrt dor bloß alle vorbi“? „Dat kann eck di seggen. Dor hätt eener Tüddelband spannt, de hät sick dat dor reservert, dor dröft wi nich opboun“, meende Jan. Do käm Agnes in Fort.“ Wi hävt an Ingang to disse Straat veel Geld betolt, de jung Mann hätt secht, dor wo Platz is, dor dröft wi opbon. Und dor ist Platz. För links ran un inne halv Stunnen hävt wi usen Krom opbot“.  Egens har Agnes jo Recht. Dor wer eene free Flag un wer to erst kumt, de molt to eerst. Schiet wat op dat Tüdelband.
Intwuschen wer dat  half acht. De Sun stunn all bannig hoch, de Heben har seck in reinstes Azurblau wandelt. Af un to käm een por witte Wolken vobi. Dat weer een Dach so richtich ton hoekern.
De eersten Hoeker, de dor Ohnung von harn, de Profis, schleken seck von eenen Stand to denn nästen und kofften all dat op wo se meenden, dat noher düer woller to verkopen.
„ Secht Mol, tickt ji nich mehr ganz richtig innen Bregen? Dat wer hier avspert. Dat is hier min Privotgrundstück, dat geit bis anne Straat. Wat meent ji woll worum dat avspert wer? Dor häve eck vogüstern Rasen utseit. Dat hävt ji mi allens woller koputt mokt. ji Idioten“.
Jan fung wortlos an denn ganzen Krom woller int Auto to rümen. „Hier häs tein Penunsen, koop die nede Rasensomen un sei dat noch Mol ut. Du häs doch wusst, dat hier hüte Hoekermarkt is. Dor has jo ok een Schild ophangen kunnt, dat dat hier privoten Grund is“.
Een poor Kilometer wieter, ganz ant Ennen von denn Flohmarkt, dat wer all in Kampe, funnen Agnes und Jan endlich ehren Verkoopplatz. „Nee“, schimpte Agnes, „hier will eck ok nich stahn. Dor kummt jo Numms vorbi. De könt us annen Mors kleien, wi föhrt nu no Hus. Basta“.

Karl-Heinz Wesemann
14.05.2015