Ferien up een Dörp

Heini hett maal wedder Ferien
un is bi sien Tanten dicht bi Schwerin.
Dor tövt schon Korl de sien Fründ dor wier,
un de meent, Minsch Heini, nu büst du endlich hier.
De beiden wiern ja nu ok nich ümmer wi poor leeve Engel,
denn beten Wiedenschiet steckt ja in jeden Bengel.

Nu künnen ja de Ferien losgahn.
Aver mien Tanten harrn ok schon ehr,n Plan.
Ik müßt Morgen mit de Koh an een Kett up de Weih,
denn ok noch de Höhner un dat anner lütt Veih.
Nu wier dat aver bi mien Tanten nich wi bi uns to Hus,
dor wiern de Betten as wiern de uppust.
Nur Dunenfeddern wiern dor in,
un dor unner kröpst du mit Vergnögen rin.

Ok Matratzen geev dat dor nich,
een dicker Strohsack zirkelierte dien Gewicht.
Dat rök so schön, as wenn du in een Strohmiet liggts.
Aver dat mößt du nu schnell vörgeeten,
erst een beten Eten, mag ma schnell tau
denn buten tövt schon de Kau.
Dat Stück Graben hett mien Tanten pacht,
von denn Grootburn Krischan Macht.
Dorför müsst se sik för em afracken,
un een Morgen Röben hacken.

Dat schloog Korl un mi bannig up den Magen,
dat de Bur mien Tanten hett so utsagen.
Nee, hebben wi so dacht,
dat`s aver eene düre Pacht.
Bloot wegen so een beten Grass,
nu höhrt aver up de Spass.

Dit künnen wi ja nu nich so stahn laten,
dor mussen wi ja nu wat gegen maken.
Nu wier uns goot bekannt,
de Bur güng abends mit een Latücht an de Messkant.
He muss abends ümme een`s na`t Veih kieken,
un up,n Dunnebalken üm sik wat aftokniepen.
Ja, ja, ik weet dat`s een Toilett,
dor sitzt mit den Moors up een Brett.

Nu güng so bi`d Gahn sien Latücht ut,
denn wier woll dat Ding kaputt.
Hei dreihte von de Lamp wat af,
un schmeet dat neben sik in`t Kaff.
Na Hus güng hei denn glieken Weg,
un keem ok ohn Latücht goot `trecht.
Nu wullen wi aver maal kieken,
wat de Bur harr dor wegtoschmieten.

Dat wiern so`n lütten Steen,
de wier gor nich goot antosehn.
Ik wier platt, Minsch Korl, Karbit is dat!
Oh man, dat kümmt ja wi geropen,
jetzt weet ik wat wi maken.
Morgen Abend, wenn de Bur geiht in den Stall,
denn probiern wi dat eenmal.

Ja,ja, meent Korl, wat willn wi denn nu maken,
wi möten den Burn eens richtig schocken.
Du nimmst een Flasch mit`n Proppen,
üm dor den Karbit rin to kloppen.
Een Flasch mit Water wull ik denn drägen,
un dormit wi uns na`n Dunnebalken bewegen.
Schon keem ok uns Bur an togahn
un visierte den Dunnebalken an.

So keem wi denn to uns Programm:

In de Buddel mit Karbit dat Water kippen,
üm dat denn in de Latrien to schmieten.
Wi verstekten uns schnell hinne den Mess,
dat knallte un de Dunnebalken wier weg.
Up eenmal rögte sik dor wat up den Hupen,
dor keem de Bur ut den Mess to krupen.
Minsch, seggt Korl, kiek di ma den Burn an,
de hett ja gor keen Büchs mier an.
Ja, ja, meen ik, viellicht is`n beten ungerecht,
aver sien Straf hett hei nu maal weg.

De Bur wier dorbi sik ut den Mees to robben,
un dorbi hett hei mit sik sülms spraken.
„Noch ni harr`k bi`n Furzen so`n Knall,
de bringt ja den ganzen Dunnebalken to Fall.
Minsch harr ik mi blamiert,
wier mi dat in de gode Stuuv passiert!“

Dat wier,n wi, 1942

Heino Butz
16.07.2015