Arm un oold

He sliekert faken dör de Straten,
kiekt sik den Inkoopsrummel an
un kann dat heel un deel nich faten,
dat he sik nix mehr leisten kann.

Sien Rente, dor kannst nich vun leven,
man knapp de Miete vun betahlen,
un wenn nix blifft, denn smacht he even.
He is al wennt an düsse Qualen.

Veniensche Keerls hebbt em bedragen
un heel un deel em överdüvelt,
de Bank, de hett em ok belagen.
Wo faken he doröver grüvelt!

Sien Frünnen, de weern allto fix
verswunnen, as he nix mehr harr,
un wenn dat hart kümmt, blifft em nix —
villicht nich maal sien Mobiliar.

He hett geern geven, mehr as nödig,
un op dat Gode slicht vertruut —
dor seet en Uul! Ganz bregenklötrig
warrt em, he höllt dat rein nich ut.

Nu is he oold un ok bilütten
bald klapperig. Dat maakt em bang.
Ok Vadder Staat warrt em nich stütten —
wo lang warrt dat noch duurn? Wo lang...?

© Horst Rehmann
18.05.2020