Klatschen

Dat warrt jümmers verrückter in’t Fernsehen: Wenn dor bi en Sendung Lüüd mit in dat Studio sitten un de Moderator kümmt rin, denn klatschen se, as wenn se nix anneres könt. Un dat doot se nich blots, wenn dat en sünnerli beleevte Minsch is, nee, dat doot se bi all! Ik weet nu ok, dat se vörher al övt hebbt, dat se bi dat Begröten un ok twischendöör as dull klatschen mööt.

Se kriegen mitünner ok en Schild wiest, dor steiht denn „Applaus“ op. Ik finn dat blöd! Wenn ik klatschen will, wiel mi wat goot gefullen hett, denn do ik dat friewillig un nich op Kommando! Man klatschen un trampeln un fleuten as wenn ik mi vöör Freud gor nich mehr inkriegen kann, wenn ik dat nich so meenen do, dat finn ik unecht! Dat kummt je wull vun Amerika, man wi schullen lever nich allens namoken!

Gerd Thiessen

Obstinaatsch

Dat en nich gern in‘t Krankenhuus liggen deit, dat is wull ganz normal. Mehrstendeels willst du gau wedder nahuus, ok wenn du di naher wunnerst, dat di dat doch noch nich so goot geiht, as du dacht hest. Un denn schicken se je hüüttodaags de Kranken ok jümmers gau wedder weg, wiel dat je Kosten sporen schall. Dat is je wull bi dat ganze de Hauptsaak.

Man dat gifft dat ok anners! In Wolfenbüttel in Neddersassen hett dat en Mann bannig goot in dat Krankenhuus gefullen; he wull partout nich na Huus. As all dat Snacken un Toreden nich hulpen hett, hebbt se de Polizei ropen. De is kamen un hett sien Bett mit em dorbinnen rutschoven,  em in’t Auto packt un na Huus bröcht. Bi dat Manöver is wull ok Sprit in’t Spill west, de Patient weer ganz un gor nich nüchtern.

Gerd Thiessen