De Paster kummt

De Paster kummt

Twee Jahr na`d Enn van de twede Weltkrieg harrn mien Grootöllern her Golden Hochtied. Bit to disse Tied slogen se sück mehr slecht as recht dör. De lüttje Rente un de paar Groschen ut de Invalidenkasse weern nich genoog, dat Leven to meistern. Man se harrn een egen lüttje Buurnstää, paar Koih, twee Swiens in de Hucken un`n Hopen Höhner. Un de grode Tuun weer Opas Revier. Ok mit sien Holtbeen weer he noch good up Stück. Dat rechter Been harr he dör een Unfall in`t Upjeverschen Busch verloren. Daar weer he as Haumester instellt ween. Ja, un de Tuun geev soveel her, dat se daarvan ok noch Bohnen un Tuffels verkopen kunnen. Un de Höhner weern düchtig fliedig, de Eier brochen ok noch`n beten Geld in`d Knipp.

Nu weer de Golden Hochtied in`t Sichtwied. De Stuuv wordt fein torecht maakt un um`t Huus meih Opa mit sien Seis dat hoge Gras weg. Mehl to`n Kokenbacken geevt bloot up`t Lebensmittelkaart. Aver se wussen sück to helpen. Een halven Zentner Weten harrn se sück upsport. Un disse Weten wordt intuscht bi de Möhlen in Heidmöhlen. Een paar Pund Wetenmehl geev`t daarför. Dat reicht üm twee Koken to backen. Een drögen Kook un een Kook mit Rosins. Koffie harr uns Oma nich kregen, daarför aver een halv Pund Tee. Wo se de Tee herkregen hett, dat weet ik nich. Jedenfalls Oma harr her Nödigs doon un nu kunn de Bisöök komen.

To`n Nahmiddagstee drepen miene Öllern, mien Onkel un miene Tanten un wi fiev Enkelkinner in. De Enkels mussen aver an`d Nevendisch Platz nehmen. Un jüst in de Moment, wo mien Tant Mimi de Toort ansnieden wull, klopp dat an de Dör. Uns gode neei Paster stell sück vör. Na sien Gefangenschaftstied harr he in uns Karkengemeen dat Seelsorgeamt övernomen. Un de Golden Hochtied van de Grootöllern weer nu sien eerst Amtshandlung uterhalv. He sett sück an de grode Disch. „Daar koom ik aver jüst to rechter Tied“, see he. Un wi alle folten uns Hannen bi`d Gebet un sien Segen.

De midden up`d Disch stund` Toort weer een Geschenk van de Nahbers Lammert un Kea. Se weern vörmiddags all daar ween un harrn hör Glückwünsche daarbrocht. Un wiel se kiene Torteneter weern, weer de Toort ok heel bleven. Un wi Enkelkinner freuen uns, ennelk maal een Stück daarvan oftokriegen. Man, dat keem allens anners as wi uns dat dacht harrn. De acht Groten kregen hör Stück Toort up`n Teller. Veer Stück bleven noch över. Fiev Enkels un veer Stück Toort, dat passt doch nich. Also bleev de Resttoort erst mal up`d Disch stahn. Mien Moder quinker uns to as wenn se seggen wull: „Schicksal, tööft noch`n beten, viellicht blifft daarvan ja noch wat över.“

Un wi Enkels mussen de drög Koken eten. Un wi stieren up de veer Stücken, de daar noch up de Disch stunnen. Un uns Paster vertell van dit un dat, van allens wat. Sien gleunig Ogen keken immer wedder na de Resttoort. Oma weer dat al lang upfallen, se see to hüm: „Se moot sück nich schenieren, nehmt se sück noch`n Stück.“ Dat leet he sück nich tweemal seggen, he greep to. Nu weern daar noch dree Stück Toort un de Hoopnung för uns Enkels wordt immer geringer. Een van mien Tanten harr noch so gern een twee`t Stück, aver se verkneep sück dat. Uns Opa, de selten to Woort keem, harr nun den Rest uplaten. Nüms greep to, aver uns Paster nehm sien drürt Stück. Un wi Enkels keken uns an. Dat will een Paster ween? De hett ja kien Mitleed mit uns, he denkt ja bloot an sück sülvst. Is dat denn de richtig christlich Instellung?

„Wiel hör de Toort so good smecken deit, nehmt se sück doch ok de letzt twee Stück,“ see Oma. „Wenn nüms Ansprüche stellen deit, eet ik de gern up,“ see de Paster, un bugsier de letzt Exemplare up sien Teller. Mit noch een Tass Tee weer de Resttoort in sien groot Snuut verswunnen. Fiev Stück Toort, dat moot man sück maal vörstellen, hett uns Paster upeten! Hett he denn to Middag van sien Froo nix to eten kregen? Na twee Stünnen wull sück de Pastor na Huus hen maken. „Och“, see Oma, „een lüttjen Sluck dröövt se woll noch.“ Mit twee Sluck van Lammert sien sülvst makten Fusel swung de Paster sück up`d Rad un weg weer he.

Wi Enkels weern al lang buten as de Paster sück verofschieden dee. As wi denn wedder rin kemen, hört wi een luut Gesnatter un Lachen. „Hest sehn, wi uns Paster de Toort smucken hett? De is ja woll halv utsmacht ween! Armen Kerl, kriegt to Huus woll nix to eten. Un överhaupt, schullen wi hüm de Toort verbeden?“ Opa maakt de Snackeree een Enn. „Holt man up to lästern. Wenn`t Paster so good bi uns gefallen hett, denn schall he ok woll`n good Woord in`d Himmel för uns inleggen.“

De Teenamiddag wordt uplöst un de Dischen ofrüümt. „Laat dat Geschirr man liggen, dat wascht wi van Avend of. Wi willt uns fein behagelk hensetten un uns wat vertellen. Un so gung de Namiddag vörbi. S`avends geev dat warmt Eten, Swienfleesch, Tuffels un Roodkohl. Un daarna kreeg jeder sülvst inmaakt Sötkirschen, ach wi lecker. Wi Kinner mussen fröh in`d Bett. Ik kann mi noch besinnen, dat mien Öllern antuckert na Huus komen sünd. Moder sung: „Das war in Schöneberg im Monat Mai…“ un Vader tucker „Immer an der Wand lang…“. Dat is nu all`n Sett her, sesstig Jahr. Dree Enkelkinner leevt noch, de annern sünd alle stürven. Of Pasters Woord in`d Himmel wat hulpen hett?

 

Rudi Rabe

06.12.2007