De freche Inbreker

Up eenmol, ik weet neet worüm, bün ik opwaakt. Ik hörde dor an de Mühr, de na Buten is, al so’n schuven un krabben. Ik dacht mi niks besünners daarbi un dreihte mi üm um weer intoslapen. Dat dührt‘ neet lang, do hör ik al weer so‘n krabben. Aver – dat keem neet mehr vun’d Mühr, nee, nu klung dat, as wenn daar een an Döhr togang wöör. Nu wuhr mi doch al een bietje anners um’d Hart rum. Ik mark, mien Hartslag stiggt um eeniges an!  Wat sall dat blots ween, doch ik mi! Irgendwie hebb ik mi neet troot, ut Bett ruttogahn um natokieken. Un buten de Bett weer dat ja ok so kold. So, mit waak Ogen, leeg ik noch’n Tiedlang in Bett. Stief as een Brett leeg ik daar. Ik hebb neet dacht, dat Angst een so stief maaken kunn. Komisch, do weer dat um eenmol still. Ik frog mi, :Herbert ,geihst nu hen un kiekst na, of bliffst in dien moij warmet Bett liggen:? Naja, weer ja still, un ik kunn liggen blieven. Weer wall doch niks. Ik kuschel mi weer moij in mien Feernbett in, un will mi weer richtig henleggen, aver daar weer dat Geräusch al weer! Mien Hart bubberde al flinker un harder. Oh Herbert, dacht ik, du musst wall doch nakieken! Ik gung in Slapkleer ut de Slapkamer in’d Flur. Heel vörsichtig keek ik um de Eck vun de Kellerdöhr na de Butendöhr hen. Wat seh ik? Mien Hart blifft boll so batz stahn! Daar steiht doch würkelk een an Döhr un versöcht de open to maaken. Ik fööl‘de mien Hart bit in’d Hals slan. Angst stiggt in mi umhoog. Herbert, wat nu, frog ik mi? Aver kieneen geev mi Antwoord. Ik kunn mi neet mehr vun de Stäh bewegen. As wenn ik anfroren weer. Daar kannst ja wall’n Hartinfarkt bi kriegen, dacht ik. Aver – wat maakst nu?

Ik weet noch as weer dat Güstern eerst west, dat ik to mi sülvst seggt hebb : Dat weet ik doch neet:! De Keerl kreeg dat Gott sei Dank neet mit, dat ik daar binnen mit de Büxe vull stund. Ik wull, aver ik keem neet vun‘d Stäh. Ik kunn ok neet an irgendwecke Gerätschupp of anners wat rankomen, ohn dat de Inbreker mi sehn wöör! Ik dacht mi, wo kummst du eem na de Köken? Daar wull ik mi een langen Mest halen um wat in Hannen to hemm’n wenn de rinkummt. Mien Slapkleer wöör to hell, he kunn mi sehn wenn ik mi na links in’d Köken schuul’n wöör. He harr dat drock mit de Slött vun‘d Döhr to doon! Ik gung terrüg in’d Slapkamer un truck mi mien düster Mörgenmantel over. Nu weer ik neet mehr so upfallig, un villicht neet to sehn. Nargends weer Lücht an! Ik schaff dat in düstern in de Köken rintokomen um een Mest to halen. Aver – ik dühr ja kien Lücht anmaken. De Mest sull ok groot genug wäsen. Ik hebb een Striekholt anmaakt, un so funn ik de Mest, de ik meen groot genug to sien! Dat weer us grötzte un scharpeste Mest de wi hemm’n. Mien Hartslag weer wall meest over 200 Slagen! Ik slirk mi weer sacht ut de Köken rut. Heel vörsichtig. Eerst maak ik de Döhr een beten open, um to kieken of de Inbreker daar overhopt noch is. Ja, he weer noch togang! Wat nu maaken Herbert? Up de Inbreker wachten bit he rinkummt…? Ja, wat sull ik anners ok wall maaken?

Ik dacht mi de heele Tied al, worüm kiekt de neet mol dör de Döhrschiev na binnen? Mi keem de Idee, dichter an de Döhr rantogahn! Wenn he dann de Döhr open hett, kannst hum futt an Döhr, bevör he rin is, een verpassen! Ik harr in dissen Moment soveel Moot, dat ik mi sacht an de Trappen langs slirk. Ik koom ok tatsächlich bit na de Döhr hen. Ik denk, de Keerl mutt doch blööd wäsen! De mutt mi doch sehn? Aver he hett mi neet sehn! Ja, nu stunn ik up de Trappen na boven! He kunn mi nu gor neet mehr sehn. Wi sluten de Döhr nachts immer of. Ik laat de Slötel immer quer drinstoppen. Mien Frau nimmt de Slötel alltieds rut. Wiel, wenn de Slötel stoppt, kann man vun buten kien anner Slötel of Diedrich rinstoppen. Daarüm muss he ja ook solang friemeleeren. Ik faat mi an mien Borst, wiel im meen, dat he buten mien Hart kloppen hört. So gung mien Hart de vandör! Dat gung so villicht 2-4 Minüten lang noch wieder. He geev dat neet up. Tja, nu stunn ik hier up de Trappen na boven! Wo nu wieder? Würkelk wachten? Frog ik mi. Ik slirk mi na de Telefon hen  un rop de Schandarms an. In Flüsterton natürlik, anners kunn de Inbreker mi ja villicht ja hör‘n! De Schandarm verstunn mi boll neet. Wenigsten dat harr funktioneert. Ik weer na de Trappen terrüg.

De Schandarms bruken vun de Station, de in Weener is, mindestens 10 Minüten, dacht ik mi! Un de Keerl kunn jede Ogenblick rinstuven komen. Sien Probeern wuhr nämlik al brutaler. Do segg mi up eenmol mien Moot : Riet de Döhr open un steek hum of:! Nee, segg ik to mi, dat kannst neet maaken! Mien Hart gung de her as een Dampmaschin. Herbert segg ik to mi, du overrumpelst hum. Riet de Döhr open un hau’st hum fiks een in Snut, dann kriggt he Not un neiht ut! Ik hebb neet mehr lang overlegt. Ik sluut heel vörsichtig de Döhr open, de Mest harr ik up Trappen henlegt, un riet de Döhr mit een Batz open. Daar steiht he, so stief as’n Pahl vun Verfehr’n, as ik de heele Tied weer. Ik haal ut, un hau hum fiks een up sien Snut. He fallt terrüg. Intüsken maak ik de Döhr gau weer to dicht! Aver de schidderige Keerl steiht weer up, un trummelt mit sien Fusten an de Schieven. He seggt niks, so as he de heele Tied noch kien Ton seggt hett! Mien Angst is nu noch grötter worden! He weer nu eerst recht vergrellt. Ik rop hum in Möt :De Schandarm kummt futt, du Schietkeerl! He kümmert sük gor neet daarüm. Oh, oh Herbert wat hest du nu blots anstellt, frog ik mi! Ik weer nu würkelk dich an een Hartslag ran! Wat will de blots vun mi? Daar eenWuuner! Ik seh dör de Döhrschieven dat Blaulücht vun de Schandarms blinkern. Ik lat mi up de Stufen vun Trappen terrügfallen. Mien Hart bleev nu boll ut Bliedskupp stahn. Ik noch sehn, wo de Inbreker utneiht. Tüsken de Busken vun de Naber verswinnd he. De een Schnadarm achter hum to, aver he hett hum neet mehr inhaalt. Gott sei Dank dat weer ennelk vörbi! Avers nu keem de Schandarms noch mit hör Frogeree. Hebbt Fingeraofdrücken vun de Butendöhr vun de Inbreker nomen un mi utfrogt. Intüsken weer dat al na 2 Ür worden.

De Nacht weer lopen vör mi. Anner Dag muss ik na de Kriminolpolizei na Leer. Mien Inbreker weer infangen worden, he harr dat bi us in Dörp noch eenmol probeert. Aver de Lüüd hebbt de Polizei futt anropen. Tja, ik sull bi een Tegenoverstellen betügen dat „de“ Inbreker ok „mien“ Inbreker weer. Ik hebb de Beamten dat so vertellt wo ik hum sehn hebb, denn ik hebb hum ja lang genug vör Ogen hat. Ja, daar geev dat kien Versehn, dat weer de glieke Keerl. Do stellt sük rut, he weer duhn west un hett sük mit Huus versehn! Somit is de Geschicht vör us allen doch noch good utlopen. Ik hebb up een Anzeig‘ verzicht, wiel an mien Döhr niks kapott gahn weer. Ik hebb daarut lehrt, neet weer sülvst de Starken to speelen. Aver mien Hart harr noch nie so kloppt as in dissen Nacht!

Herbert van Anken

27.05.2010