Radfahren lehren

Ik will nu vertellen, wu ik dat Radfahren lehrt hebb. Mien Vader weer in`t Krieg un mien Moder harr düchtig drock, dat Leven vörnanner to hollen. Wat bleev mi un mien Süster anners över, as de meest Tied bi uns Grootöllern to verbringen, tomaal daar ok immer wat to eten geev un wat ganz wichtig weer: Oma un Opa harrn för uns Tied. Wi kunnen maken, wat wi muchen, dat geev kien Schellens.

Up Deel in so`n ofkleddt Ruum stund een Rad. De Holm weer nich so hoog un mi keem in d` Sinn: Daarmit kannst du Radfahren lehren. Ik keek dat Rad an, un dat Rad mit sien Karbid-Lamp keek mi an. Dat wull woll seggen: „Hol mi hier rut, maak mi fein sauber, ik moot nödig frisk Luft hebben.“ Binahst dartig Jahr stund dat Rad in Dunkeln un de Stoff harr verhinnert, dat allto veel Rüst ansetten kunn. Bloot de Nickelbelag van de Lenker blöder of. Un, na ja, de Reifen. De Reifen weern ut Hartgummi. Aver ik kunn dat ja maal versöken. Achtern an de Radass seten up beid Sieden acht Zentimeter lang Schruben, daar kunn een Mitfahrer up stahn, wenn he mitfahren wull.

Opa weer daarmit inverstahn un he versök, dat Rad fein torecht to kriegen. Un he vertell, wu he to sien „Vélocipède“ komen is. In dat Jahr, waar dat groot Erdbeven in San Franzisco, 1906, ween is, hett he dat gebruukt köfft. Een paar Jahr is he daarmit na`t Arbeid fahren bit to sien Unfall. He verlor daar een Been. Ut weer dat mit sien Arbeid un Radfahren mit een Been gung`t ok nich. Ja, un nu stund dat Rad in d` Eck un drömel för sük hen.

To`n Glück harr ik een Fründ ut Nahberskup. Un wi beiden versöchen, uns dat Radfahren bitobringen. He holl mi an Sadel fast un rönn achteran un ik bi hüm. Dat weer nich so licht, denn dat Rad harr kien Freeloop. Pedd man een Pedal na ünnen, keem up anner Sied dat Pedal hoog. Un bremsen mit Pedal rüggels gung ok nich. Kattenoog un Pingel geev`t nich, waarto ok? Dat best an d` Rad weer de Karbid-Lamp. Un de funktioneer noch! Dat moot man sük maal vörstellen, na över dartig Jahren. Opa wies uns dat mit dat Karbid. De Dös mit Karbid stund ok al över dartig Jahren up Deel. Un de weer meest noch vull. Dat dürde nich lang, daar weer se los.

Un wat hebbt wi mit dat Karbid maakt? Dat hebbt wi in de Fettkötter-Beerbudels daan, Water daarup goten un de Kapp flink tomaakt. De Buddels hebbt wi in d` Waterschloot smeten. Man dat knall, un de lüttjen Kaulquappen un Borgen flogen dör de Luft. Bi de Gelegenheid: Watt seggt man to een Keerl, de gnatzig is? „Hest Karbid freten un Water daarup drunken?“

Ja, so hebb ik Radfahren lehrt. Ohn Freeloop un ohn Bremsen. Vandaag kann man sük so wat nich mehr vörstellen. Ik mit mit mien leden Kneen un ohn Freeloop? Nich an to denken!

Leed deiht mi dat, dat dat old Rad nich vör de Verschrottung reddt wurden is. Alltogeern haar ik dat jedereen wiesen kunnt.

Rudi Rabe

05.06.2011