Geiht mi ja nix van an, aber segg eben …..

Geiht mi ja nix an, aber nu segg  eben. . . .

„Kiek, hebb ik mi doch nich versehn!“ Greta schoov de Gardin en bietje bisied um beter na dat Nahberhuus henkieken to könen. „Wormit?“ froog Hinnerk knapp. He weer an Zeitung lesen un much nich so geern stört worden. „Ik meende doch güstern abend, dat Frank mit en Wicht in Huus gung. Hebb ik doch richtig keken. Nu hett he also en Fründin!“ „Well?“ gnarrde Hinnerk. „Mensch, hör mi doch tö, Frank Stürmann, van nebenan, hebb ik di doch seggt!“ „Ik meen, well dat intressiert” griente Hinnerk. „Well dat intressiert?“, schull Greta. „Di intressiert woll nix. Stell di vör, wenn de en Fründin hett, dann krieg wi noch weer Hochtied in Nahberskupp. Un dat Oller hett he ja.“

„Nu holl aber eben de Luft an“ hull Hinnerk dortegen. „Wenn Nahbersjung mal en Wicht mit na Huus henbrengt, dann krieg wi doch nich futt en Hochtied in Nahberskupp. Wenn du Melk drinken wullt, köffst du di doch ok nich extra en Koh.“ „Wacht man of“, see Greta. Se keek weer dör de Gardin un sach noch nett, dat Frank dat lüttje Wicht mit en Dutje verofscheden dee. „Mörgen fröh  treff ik Trientje Stürmann bi de Backer, dann wor ik mehr gewohr, ik mutt ok ja weten well dat is“ nohm se sük vör. „Du olle neeisgierige Höhnermors“ gnurrde Hinnerk.

Hinnerk weer dat gor nich na de Sinn, dat sien Ollske so neeisgierig weer. Se weer dor al in hele Dörp för bekannt, dat se allns  weten wull. Se düss ok overall na fragen un fung de Proot meesttieds an mit: „geiht mi ja nix an, aber nu segg eben . . . .“  As hör Dochter nülich en jungen Mann mit na Huus brochte, un hör Ollen de vörstellen dee, kunn Greta mit de Naam nix anfangen. Do froog se doch glatt: „Un wat is dien Mama för ’n Geborene?”

Ok bi de Frisör harrn se hör in de Luur. Wenn se vör’t Fenster langs kummt, seggen de Wichter annanner: „Greta kummt, well is vandage dran sük utfragen to laten?“

Eens Dags weer de Söhn van de Salon mit in de Bedriev instegen. He harr sük de Wind en paar Jahr woranners üm de Nöse weihen laten.  Nu harr he alle Prüfungen bestahn, un wiel  he nahderhand de Bedriev övernehmen mutt, arbeit’t he nu in de Salon van sien Ollern. „Greta kummt, well is dran?” flüsterten de Wichter mitnanner. Een harr de Idee: „Wi laten Albert de Vörtritt, de kennt hör ja noch nich!“

Greta kweem rin, Albert begrött hör, hung hör Jacke an de Garderobe un bot hör en Stohl an. „Wat sull denn maakt worn?“ froog he hör örntlik. „Dauerwelle!“ see Greta. Dorbi keek se in de Spegel un sach nu erst, dat Albert achter hör stunn. „Mensch, Albert du büst dat ja, di harr ik ja bold nich weer kennt, hebb di ja ok johrenlang nich sehn.“ „Dat kann woll“, meende Albert „ik weer ja ok nich hier!“

Un dann gung dat los:  „Bliffst du nu hier to arbeiden?“ „Ja!“

„Dat sall dien Ollern aber freien!“ „Ja!“

„Du wullt dat Wark hier doch ok seker övernehmen, wa?“

„Dat hett noch Tied!“ see Albert un drückte hör de Kopp över dat Waschbecken.

Dorbi keek he na sien Kolleginnen un sach, dat de sük dat Lachen nich verkniepen kunnen. Man do kweem dör de Schuum de Stimm: „Hest denn all Prüfungen good bestahn?“ „Bestens“ lachte Albert. Dann kreeg Greta de Haube över de Kopp un muss erst en Sett lesen. Nu kunn Albert sük eben verhalen. „Dor hebb ji mi extra de Vörtrittt laten! Ji hebbt wüsst, dat mi en Verhör bevörstunn“ see he an sien Kolleginnen. „Musst all mal mitmaakt hebben, du musst uns Kundinnen ok ja kennenlehren“ meende Irmi. Helma see: „Dat is gien eenmalig Verhör, dat nächste Mal giff dat anner Fragen, dat hört bi Greta d’r to!“

As de Haar drög weer, bunn Albert Greta de Frisierhaube um un docht, wenn se nu nich in de Zeitschrift wiederleest, riet ik hör de Hals dicht.

Man dat dürde nich lang, do klung dat dör de Salon: „Wo old büst du nu denn?“ Albert knapperte mit de Kusen, see aber doch „25“.

As se see: „Geiht mi ja nix an, aber segg eben, hest du dann ok al ’n Fründin?“ pruuste Albert vör Lachen un gaff gien Antwoord.

„Ja, ik kann mit d’ woll denken, dat will dien Mama seker noch nich hebben“ wüss Greta. Mama harr sük dat Geproot al ’n heel Sett an lüstert un see: „Sien Mama hett nix to seggen, aber ik nehm an, dat sien Frau dor wat tegen hett!“

Agnes Ammann, Rhauderfehn

24.04.2011