As dat noch keen Navi geev

Vandaag hett de Autokutscher dat licht, wenn he enerwaars hen will, wo hem de Gegend nich bekannt is. He bruukt överhaupt nich mehr lesen to könen, keen Landkaart, keen Ortsschild un ok keen`n Stratennaam.

Van Snacken un Fragen ganz to swiegen, he bruukt ok sien Mundwark nich mehr apen to doon. Dat gifft ja dat Navi, un daar vertellt een`s denn een fründliche Stimm, wo`t langs geiht. Wat biestern wi fröher rüm un wuveel wiede Umweeg maken wi!

Wenn ok de Landkaart to us wichtigst Reisegepäck gehören deiht, geev dat doch noch mennig een Schwierigkeit. Mien Mann seet an`t Stüür un ik weer so to seggen de Copilot, op de Straat natürlich un nich in de Luft. De Landkaart leeg bi mi op`n Schoot un so ofwohr ik de Dörper un Städte, wo wi dörfahren, un lees de Oortsschiller un Wiespöhl. Na ja, ik muss jüst so waak blieven as de Kutscher.

Sünd wi denn endlich in de Oort van uns Ziel, denn geiht de Sökeree na de Straat un de Huusnummer los. Mitünner rögt sik daar denn wat un ener is buten togang, de wi fragen könt. Ik streng mi an, snack ganz perfekt hochdüüütsch un fründlich: „Bitte, können Sie uns helfen, wissen Sie, wo die Büdelstraße ist?“

Up mien höfliche Fraag kriggt de Keerl de Tähnen nich unennanner, wiest mi sien`n rechten Arm bloot in een Richtung, dreiht sik üm un geiht weg. Wi maarkt nu, dat wi us verföhrt hebbt un moot ümwennen un us annereen söken, de us up de rechter Padd bring.

Disse frömde Mann stellt sien`n Bessen daal, kummt standeped mit`n lachend Gesicht up uns to un verklaart us haarkleen de Weg. „Ji moot hier noch so`n tweehunnert Meter liekut wiederfahrn un denn bi de dicken Eekboom na rechts in de smale Straat mit dat Koppsteenplaster inbugen. An de rechte Sied secht ji dat Füürwehrhuus, dat is us Heimathuus. Viellicht willt ji daar hen, dat hebb ik mi even so dacht, denn daar is vandaag een plattdütschen Namiddag mit Lesung van Grete Hoops. Us Oma is al daar un kriggt Koffie un Koken up`n Disch.,“

Oh, wat hebbt wi us freit över soveel Fründlichkeit un sünd denn gau henfunnen. Nie woller hebb ik hochdüütsch snackt, wenn wi Hülp bruken. Egentlik schaad, mi so`n neeimodschen Kraam as dat Navi in`n Auto, man kummt mit keeneen mehr to snacken un hört bloot maal: „Wenn möglich, bitte wenden!“

Grete Hoops, Tarmstedt

19.09.2011