|
Schlitzohr
(Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen.)
Im Frohjohr hebbe ik bi us in Dieke een paar groode Karpens sehn. De
Fische stünnen dicht ünner de Bovensied un dat seech ut as wenn see sick sünnen
wullen. De Sünn har sick in de letzten Tied aver uk ördentlik anstrengt un dat Water anwarmt. Vör Karpen, versteiht
sik. Glieks achter de Fische wüss ik eene
woll tein Meter lange Sandbank ünner Water, de nu noch nich bewussen wör.
Mörgen wör Saterdag un mi stünn de Sinn na een schönen Karpen ut mien
Backovend, up den Disk. Klock fieve bünn ik hoch. Dat Angelgeschirr wör flink
inpackt. Eene Schiebe Wittbrod un een paar Kartuffels von gistern in den Büdel
steken un af güng dat ant Water.
Dor hebb ik mi ansleeken as een Indianer, ganz sutsche dat Schilf
utnanner drückt un – keen Fisch wör too sehn. Dat maakt nix , hebbe ik mi
seggt, ik weet ja eere Stej. Karpen gaaht jümmer de sülben Weege af un sökt wat
toon freten. Eene Angel hebbe ik mit mit Kartuffel vör de Sandbank smeeten un
de annere mit een Stück Wittbrodrinde een beten füdder hen. Nu mösst ik toiven.
De Sünn kwamm hoch un ik bünn en beten innickt.
Up eenmal kriete de Bremse von eene Angelrulle un ik könn so jüst noch
den Rutengriff griepen, bevör see ganz dör dat Schlip in Dieke verschwinnen
könn. Dat mut ja woll een ganz Groden wesen. Du leeve Tied het dee Kraft. De
geiht woll löter gornich in mien Backovend. De ganze Tied mösst ik nu uk noch
versööken de annere Angel an de Siete to bringen dormit dat de Snööre sik nich
vertüdeln können un ik mien Fisch verlees.
Bi düsse akrobatischen Övens
har ik gornich spitzkregen dat de Fisch achter deSandbank swemmt wör. Egal, ik
hebbe alls stabil. Dee Rute, de Schnoor un uk de Haken bruken vör keen Fisch
bange wesen. Ik nööhm sinnig Fühlung up, stemme miene Fööte gegen dat Schilf un
trecke de Schnoor stramm. De Rute möök een grooden Bogen un mit eenmal flög dat
Grundbleei mit samts den Haken an mi vörbi un rusche enerwegens achter mi int
Schilp un Reit. De Haken wör utschlitzt.
De Rute wör wedder even, de Schnoor hüng lose twüschen de Ringe un de
Fisch wör weg. Ik hebbe den Drill woll to stark angahn. Ik rolle jüst ganz
sinnig de Schnoor up miene Rolle, dor torre de Schnoor wedder stramm un een neeien
Drill güng los. Ik weet, wat nu passert is swor to glöven. Manch eene meene dat wör Anglerlatein un manch eene glövt, de
Geschicht könn blot een Märchen wesen un
het mi dat uk seggt. Har ik uk so dacht,
wenn ik dat nich sülmst belevt har.
Ut den Schilp un Reit kööm een Haas, de so flink he könn utkneep. In
sein rechtet Ohr seet mien Haken un dat Deer hoppele so gau he könn, över de
Wischen. Dorbi sloog he jümmer Haken. Ik möchte gornich ingriepen. Brukte ik uk
nich. De Schnoor har sick woll irgendwo ümmetoo wickelt. Dat geev een Ruck
un dat Langohr jachtere up de anner Siet
ünner den Tuun dörch. De Haken wör wedder utschlitzt. Dat wör mi uk ganz recht
so, ik kann doch een Haas nich drillen.
Wenn een
Angler so wat passert, de kann sükke Geschichte nich vör sick beholen. Un klar
wör uk dat mi dat keen Minsch glöven könn. Alle hebbt mi wat utlacht. Eener
säh, he har dat nich vör möglich hoolen, dat ik so legen könn. Aver alle wörn
sik enig, ik bünn den Legenbaron Münchhusens Nafolger.
Dat mach woll dree Monate löter wesen sien, dor fröög mi een
Jagdfründ, ob ik mien Angelhasen all mal wedder sehn har. „Nein“ see ik un
meene, he woll mi wedder hochnehmen. „Ja“ see he, „dor loppt een Meister Lampe
bi us rümme, de het bi us blot Schlitzohr. Sien
rechtet Ohr is woll Tein Zentimeter lang upschlitzt. Dat Schlitzohr kann
woll dien Angelopfer sien.“ Ik säh: „ Segg dat alle Lüüd: De Haas steiht so
lange ünner mien Schutz, bet dat se em alle sehn hebbt! Ik well nich länger jos
Münchhusen wesen.“
Hans-Joachim Kurrelvink
29.08.2015
|
