|
Uns Teckeldaam in „Karwendelwahn“
Grote
Vörfreid op ’n poor Urlaubsdaag in „Mittenwald“, düsse schööne Billerbookstadt
samt dat bannige „Karwendel-Massiv“. Wi harrn uns beten wat an Geller
tosammen spoort un fohrn nu vull
Vörfreid un Neeschier mit uns klapprigen VW-Käfer dorhen. – Op de Trüchbank drusel uns swatte Hunnendaam
„Topsi“ in ’t „Körbchen“, de mit ehr ’n „Teckelblick“ tomeerst över uns
Familienleven bestimm.
De
grauen „Karwendel-Felsen“ warken bedrohlich op uns un dögen bestimmt ni nich
sünnerlich to ’n ropkladdern för so ’n noordüütsche „Flachland-Tirolers“ as
uns. Mit ’n echten Gamsboort an ’n Hoot
un typische Trachtenbüx geev een Mannsminsch
uns denn Raatslaag, dat man de
Höögde vun 2200 Meter mit de „Karwendelbahn“ in
poor Minuten överwinnen kunn.
Seilbahn
fohren un mien Mieke? – Ni nich in ’t Leven! – Lüttje beten Schuckelie un glieks weer ’t vörbi: – „Du, dat gifft
interessante Saken in Mittenwald“, smuuster se trööstlich. „To ’n Bispill, –
över ’t Geigenbu-Museum dor heff ick mi künnig maakt, wo vun denn berühmten
Mittenwalder Violinmoker Matthias Klotz oolte Fideln utstellt sünd. – Daag mit Volksdäns un Blasmusik
schall dfat ok geven, stünn dor in ’n denn Huusprospekt un ok een
„Jodel-Diplom“ kannst Du villicht as Muskant maken?“…
„Nu
laat uns man eerst maal beten de Been verpedden“, sääh ick, swoor beindruckt
vun dat anmödige Panorama överall. – „Laat uns de bunten Wischen geneten,
villicht ok maal na ’t Ufer vun de
„Isar“ wannern un dor schöön sinnig in ’t Gras sitten, de Fööt in ’t Water! – Tohuus all hest Du mi
vörswärmt, dat Du bannig andoon büst vun all de smucken Blomenkassens un de
Malerie vun berühmte Künstlers an de Giebels vun de Hüüs hier!“……
Uns
Deckeldaam „Topsi“ jieper duurhaftig un klei an uns Stuvendöör ’rüm. –
„Komm, se mutt bestimmt maal rut!“ meen
Mieke. – Un so spazeern wi, denn Hund an de Lien, in de Mittenwalder Natuur
Richtung „Isarfloor“. — „Leven, wat wullt du mehr?“ —
De
warmen Sünnstrahlen vun wolkenlose Heven, – de Immen summen överall rüm, wobi uns pikkenswatte „Topsi“ jedeen Grashalm
un all de Büüsch besnüffel un ehre Duftmarken achterlööt. So kömen wi mit veel
Gedüür an de witte „Isarbrüüch“ an.- Wi
drögen bloots korte Büxen, T-Shirts un dünne Turnschooh, – wullen ja ok balden weller torüüch! – Nich so uns „Topsi“, – de wild un mit lute
Bellerie ahn Enn baven op de
Brüüchplanken an de Hunnenlien tröck. – „Topsi, aus!“ schimp ick luuthals. –
Keen Reaktschoon! – „Topsi“ aus, – Sluuß…(Teckelstarrsinn?) – – Mieke meen:
„Nehm ehr hier in de Natuur doch eenfach
maal de Lien af, hier stört se doch nüms!“ –
Ne, stört
harr sik „Topsi“ in ’t Wischengras an so ’n langohrigen „Mümmelmann“, denn se entdeck harr un wull nu instinktiv ehr
Jagdfever utleven. – Ick hör mi noch schrien: „Topsi“, Platz, – komm her
„Topsi, – komm fuurts torüüch!“ – Avers, – gottsleider to laat! Se birs as ’n wild wurrn Ossen achter ’n
Hasen ran, luut an bellen un jechter hechelnd dörch dat hooche Gras un nipp un
nau in Richtung „Karwendel“-Anstieg. – De Haas
harr sik all langen in Sekerheit brööcht.
Wi nu avers
vull gröötste Bang achterran un ick luut an bölken: „Tooooopsi, kümmst
Du fuurts
hierher!“…(Weer dat villicht de bekannte „Egensinn“ vun de Teckelraaß?) —
De
Isarwischen ennen middewiel un güngen in de eersten flachen
Karwendel-Utlöpers mit Steenschutt,
Dannbööm un Latschen-Kiefern över. „Topsi“ snüffel, all wiet vörut in de Hööchde, dreih sik af un an üm, as wull se
uns verkloorn: „Nu man wieter, wo blievt
ji denn bloots?“ –
Mieke
bleev, all beten maddelig, een ganze Streck trüüch. Poor vun de
Bargstiegers mit Seiltüüch üm de
Schullern un derbes Schoohwark queren in ’t Geröll unsen Opstieg. Iesige Küll nöhm op’nmaal ahn Barmen to,
wieldat hier un dor noch oolte Firn (Snee) vun
letzte Johr in geschützte Bargregionen leeg. Un denn, ut de Lameng,
kömen noch dicke Nevelswadens op.
Vun Topsi
weer all langen nich mehr to sehn un de korten Büxen un T-Shirts rächen sik nu.
– Mieke füng vertwiefelt an to blarrn: „Hoffentlich geiht uns de Hund nich
verloren un wi find em noch weller?!“………
Ni nich
ward wi düssen „Karwendeltöörn“ un uns Malesche un Bang weller vergeten. – Na langen Opstieg un grote Sorg üm “Topsi“
kömen wi dörchfroren op denn hööchsten
Punkt an,
wo denn op denn First vun ’t „Karwendelhuus“ uns mit lutes schrakeln swatte
Raven begröten – Veele Bargstiegers nutzen dor ’n korte Rast, avers middenmang
de veelen Lüüd duck sik mit dat slechtst Geweten in Teckelblick uns „Topsi“.
Vull Freid över uns Weddersehn winselnd un jieper se bloots, kunn sik gor nich
weller inkriegen un achterlööt ok noch ’n lüttje Pinkelpfütz….
Vertellen
will ick noch: – Op de Traaß buten överall wunnerboor Duft vun
Bradkantüffeln mit Speck as vun ’n
annern Steern, un de wi woll ni nich op de Tung kregen harrn, weer „Topsi“ in
’t „Isartal“ nich vun de Lien laten wurrn. Harr se villicht mit ehr fiene
Spöörnees düssen Bratkantüffeldroom“ ünnern an de „Isar“ all snuppert!?……
Ni nich
weller in ’t Leven harrn wi jedenfalls so ’n slimmen Muskelkater un ok ni nich
in de „Karwendel-Hööchde“ düsse
knusprigsten Bradkantüüffeln konsumeert. –
Un noch
wat: Uns kommodige „Platt“ miteenanner hebben de Bargstiegers dor woll för ’n
Fröömspraak halen.
Addi Kahl
03.02.2022
|
