|
Keen Lüst up Allotria
„Annegret,
willst d´ nich mitkomen?“ Hannelore is an ´t
Swarmen van de neei Disko. Elke Wekenenn is se up Padd. `Thun
Moorhusen´, `Erholung Sandhörst´, `Meta up Nörddiek´, an Samstagavend hett de
Disko en faste Stee in hör Leven. „In Rechtsupweg gifft dat nu dat `Allotria´.
Is doch nich wied, willst d´nich mitkomen? Un so söte Jungs gifft dat dar. Un de Musik!“ Hannelore
is an ´t Swarmen. Man se weet, dat Annegret hör – as se dat all
wennt is – weer en Körv geven de.
In
Annegret was hör Öllern en heel leeve Dochter, good antosehn un flietig,
ranwussen. Van hör Schooltied an was se en beten schüchtern un leep nich so
licht mit, wenn annere up wat los rönnen. Se was mehr vör sück. Naihde geern,
stook hör Nöös in Böker. Meist Böker över de Leevde. Man üm Jungs mook se en
Boog. Dat freide hör Öllern. Nee, hör Wicht was nich so, as völe annere in hör
Naberskupp. De harren meist all paar Weken en nejen Fründ un en Koppel an
Beddsteden al achter sük. Hör Deern was anners.
De
Jahren gaht in´t Land, Annegret gung nu all up de Dartig to. Bi hör Öllern
dreihde sük so ganz langsaam de Freide över hör leve Dochter in de Sörg, of dat
denn so wiedergahn kann. Se dröömden van
Kindskinner, van en düchtigen Swegersöhn an hör Sied. Man Annegret het keen
Verlangen na de Steden, an de du dat annere Geschlecht kennenlehren kannst.
„Annegret, wullt du nich maal rinruken in de Disko in Rechtsupweg? Dar gahn
meist all jung Lüü hen.“ so hör Vader. Un hör Moder: „Wenn di dat nich gefallt,
denn haalt we di gau mit´t Auto weer af“.
„Nee – laat man!“, so Annegret,
„ik mutt noch mien Handarbeid klaar kriegen. Tant Guste hett doch in veer Dagen
hör Namendag“.
De
Öllern raadslogen, wu se hör Wicht van d´ Stohl hoch brengen kunnen. Vader hett
en Idee: „Annegret, kannst even mit mi fahren, ick mutt noch wat van Hannes
Janssen halen un daar kannst du mi bi´t
Dragen helpen.“ „So laat an de Avend?“ Annegret wunnert sük. „Geiht
anners nich“, so hör Vader. Annegret sett sük to hüm in sien Auto. Se fahren na
Rechtsupweg. Wohnt Hannes Janssen denn nich in Leez? Vör dat bunt tinkelnde
Schild van `Allotria´ hollt hör Vader an. Mitmaal is he so streng mit hör, as
he Jahren lang nich west is: „Un nu geihst du daar rin – ik wacht in mien Auto,
dat du dat ok deist“. He wiest up de Döör van de Disko un stuppst hör an de
Schuller. Annegret markt, Tegenworden sünd nu nich good. Mit hangende Schullern
geiht se över de Döördrüppel van `Allotria´.
In
d´ Disko is dat so luud, dat hör haast de Ohren affallen. Se sett sük in de
achterst Eck van de lang Thek un denkt: Hier kann ick mien Tied afsitten. Na
een, twee Stünnen is Vader seker gnädig un fahrt mit mi na Huus. Se bestellt
sük en Sinalco. Tegen hör sitt en junge Mann. Nett as se ok, is he een van de schüchtern Soort. En
ganze Sett swiegen se sük an, denn fraagt he: „Dat eerste Maal hier?“ Annegret
nickköppt. He: „Ik ok. Mien
Kumpels hebbt mi hersleept. Ik mag Diskos nicht. Is mi to luud, to vööl Rook in d´ Luft un to besopen
Lüü“. He stellt sük vör und
gifft hör de Hand: „Dirk Reiners heet ick“. Se regestreert, dat he en moje
Stimm un en fasten Druck mit sien Hand hett. Na en Sett geev een Word dat
anner. Hebbt sük hier twee funnen, de sük wat to seggen hebbt?
Dat
Leed van Marianne Rosenberg word spölt: „Er gehört zu mir..“. „Magst du mit me danzen?“ so fraagt he. „So
richtig kann ick nich danzen?“ „Maakt nix, ick föhr di“. Un en lüttje Moment
later, hett he hör in sien Arms un se stüren över de Danzdeel. Na en Sett hett
Annegret Smaak dran funnen. Meist keen Danz, de se utlaten. Is en good Geföhl
mit hüm. He is heel vörsichtig mit hör. Knallt sük nich so ran, as annere
Jungs. As in de Nacht dat leste Leed spöölt word, do spiet se dat haast, dat
dat nun to Enn is. „Sall ik di na Huus brengen?“, so Dirk. Kann se dat wagen?
Vader hett hör Geld för en Taxi mitgeven. He is al na twee Stünnen wachten na
Huus fahren. Annegret nickkoppt. Man ganz good is hör nich. Meist ohn en Woord
to seggen, sitten se up de Fahrt tegennanner. Vör hör Öllernhuus sitten se noch
en ganze Sett in d´ Auto un seegt sück an. As Annegret utstiggt, do grippt he
na hör Hand, straakt mit sien Hand mit vööl Geföhl dr´over hen: „Trefft wi uns
nächste Sönnabend weer?“ Annegret nickkoppt un geiht fell man ok blied in´t Huus.
De
Öllern marken, wu hör Kind de ganze Week heel unruhig is. Dat sünd se nich van
hör wennt. Sönnabendnamiddag seggt se to hör Öllern: “Vanavend kummt mi well
ofhalen. We willt en beten utgahn“. Hör Öllern swanken tüsken Freid un Sörg.
Veer
Weken gung dat so. An d´ nächste Sönnabend seggt Annegret to hör Öllern:
„Sönndag will ik jo en Fründ van mi vörstellen.“ D´ kannst haast hören, wu daar
en grote Placken van dat Hart van hör Öllern fallt.
Se
lehren Dirk kennen un sluten hüm gau in hör Hart. Halv Jahr later de Naricht:
„Wi willt noch in disse Jahr heiraden.“ „Man to, us Segen hebbt je.“ Und so
koomt se denn to mi, de Pastor, hör Hochtied antomelden un hör Geschicht to
vertellen. Un ick denk: „dat gifft Ogenblicken in´t Leven, daar must du dat Glück en lüttjen
Stupps geven, ok wenn´t man de Stupps in´t´
`Allotria´ is.
van Anneus Buisman ut Esens
|
