Daar sitten se nu in hör moje nee Kleedage. Se en golden Reif üm d´ Hals, he en lüttje golden Struuß an ´t Revers. Blied, de Dag van hör Golden Hochtied to beleven. Üm hör rüm de Kinner un Enkels, de hele Verwandtskup un de Nabers. He hett de Rügg beten krumm. Teken van de völe Arbeid up en Burenplaats. Se hett machtige Hannen, de topacken lehrt hebbt.

De Gedanken gahn torügg an de Dag van hör Hochtied, domaals in Oostpreußen, in hör Heimat. Dat jung Paar vör de grode oll Burenplaats. He nimmt hör up sien Arms, draggt se över de Döördrüppel. En paar Jahr later is daar dat eerste Kind upstahn. En Söhn, mit hüm kann dat wiedergahn mit de Generationen up de oll Hoff. Jahren later kweem noch en Wicht daarto. Beid Kinner wussen up mit de Leevde van hör Öllern.

Denn kwamm de Krieg. He wurd intrucken, kweem heel wied weg an de Front in Frankriek. Sien Froo versöchde, de Hoff an ´t Leven to hollen. Frömd Lüü hebbt se hör todeelt, ut frömd Lannen. Se wuss, dat was Unrecht. Man se versöchde, good mit hör ümtogahn. Dat kunnst d´nich van all Plaatsen seggen.

Na en paar Jahren kweem dat Geföhl, dat de Krieg nahder un nahder kummt. Mennig Lüü in Oostpreußen packt hör Saken und maakt sük up de Flucht, rut ut hör Heimat, an de anner Kant van Düütschland. Se överleggt noch. Eenes Daags höört se an d´ fröhe Morgen al de lude Explosionen van de Kanonen. Wiet is de Front nich weg. Nabers kwammen vörbi. Up hör Ackerwagens, hoch packt mit allens, wat drup passt. Daar nehm ok se hör beid Kinner, packt en Wagen vull mit Kleer un Eten, haalt dat leste Perd, dat se noch harren, ut Stall und maakt sük up de Flucht. Weg van dat Land, dat vör völe hunnert Jahr de Familie höört het. Dat Leven van hör Kinner to redden, dat was nu dat, wat alleen hör Leven andreev.

Na Gotenhaven geiht de Weg. As vööll annern ok will se up en Schipp un denn wiet weg na Westen. Daarhen, waar de Russen nich sünd. In d´ Haven is Chaos. Kört vör de Ledder van dat reddend Schipp, hör Kinner harren all de eerst Tree maakt, do drängelt hör anner Lüü an d´ Sied. Se kummt van d´ Been aff. De Lüü stegen över hör weg. Se kann noch sehn, wu de Ledder van dat Schipp hochgeiht. Tominnst hör Kinner sünd in Sekerheid. Se blifft torügg. Dat düürt nich lang, do sünd de Russen daar un övernehmt de Macht over de Haven. Dree Weken word se, mit anner Frooluü tosamen in en ollen Fabrikhall insperrt. Wu dat daar togung, daarvan swiegt wi beter. En paar Daag later kwemen se all up Lastwagens, un dat geiht na Russland hen.

De beid Kinner kwemen bit na Noorddüütschland. Nett as anner Kinner ohn Öllern  kümmert sük dat Rode Krüüz. In en Heim in d´ Harz sünd se uphoven. In´t Radio senden se elke Dag lang Listen mit Minsken, de hör Familie, de Mann, de Froo, de Öllern, de Kinner verloren hebbt. Na en paar Maant meldt sük hör Vader. En Fründ hett de Naam van sien Kinner hört. Vertellt hüm. dat se hüm söken.  He leevt to de Tied in een Lager bi Nörden, in Tidofeld. De Kinner maakt sük up de Fahrt in en heel frömd Land, mit Minsken, de se nich verstahn köönt. In dat Barackenlager Tidofeld seegt se hör Vader na lange Jahren weer, fallt hüm um de Hals un blarren vör Freid. In en kollen un natten Ruum leevt se hahst dree Johr.

Hör Vader het Arbeit kregen. He packt mit an, de grote neje Störtebeckerdiek tüsken Westermarsch un Greetsiel to boen. Well daar mitmaakt, well de sture Arbeit dörhollt, well wiest hett, dat he hart topacken kann, de hett, wenn dat Wark daan is, dat Anrecht up en Spier van dat neei Land, wat se de Nordsee afringen.

Völe Maanten later is de Diek klaar. Dat Land achtert d´ Diek word dröög leggt un in vööle Stücken indeelt. Denn worden bescheden Burenhusen drupsett. Teihn Hektaar, so is dat Maat van en Landstee. De nej upboot Dörp nömt se Leybuchtpolder. Nun köönt de Schlesiers, de ut Pommern un Oostpreußen un ok en ganze Koppel Oostfreesen komen üm to blieven, dat sall nu de neei Heimat för hör worden. Mit sien beid Kinner, de nu all grötter worden sünd, treckt he in dat neje Huus. Üm sük rüm keen Bömen of Busken. Man haast dat beste Land för en Buur in Düütschland. Jahren later harr he, mit de Hölp van sien Kinner, een Buurderee upboot, van de se good leven köönt.

In de ganze Tied harren he un sien Kinner sien Froo un hör Moder nich vergeten. Elke Gelegenheid word nutzt, üm na hör to söken. Över´t Rode Krüüz, över all de Steden, de na vermisst Minsken söken. Laat se man för dood inschrieven un söök di een neje Froo, so de Raad van Nabers un Frünnen. Man he denkt torügg an de moje Tied mit de lüttje Familie domaals vör de Krieg, un denn wurd hüm dat Hart swaar.

Jahren later, he is old worden, sien Söhn is nu all de Buur up de Hoff, hett en egen Familie gründt, do kummt en Schrieven van´t´ Rode Krüüz: Man het sien Froo funnen. Se leevt in en Stadt kört vör Leningrad un is as Mürker an´t´ arbeiden. Weken later steiht se vör de Döör. Se fallt sük in de Arms, Tranen vör Freid lopen över de Gesichter. Nu sünd se weer tosamen. Keeneen schall se weer utnannerrieten. Man se mutten sük weer annanner wennen. Un dat klappt in de komend Jahren heel good. Man een Saak, de köönt se hör nich mehr afwennen. Siet hör Tied up de Boosteden rookt se as en Schösteen. Wenn dat alls is. Daarmit könt se leven.

Jahren later de Golden Hochtied. Twee oll Lüü, de beleevd hebbt, wu dat Versprecken wahr worden is, in gode un sware Tieden tonanner to stahn. Man, an disse Dag deckt de Freid un dat Fiern all anner Gedanken to.

(Ick hebb en Ehepaar kennt, de dat haast so gahn is.)

Anneus Buisman ut Esens