De Welt vun witte un swatte Tasten

Us schööne oolte Klaveer harr Moder vun Grootmoder arft un in ’t erinnern klüng an so mancheen Daag ehr Spill mit
klassische Musik vun Mozart, Beethoven un anner grote Namens dörch us Hus. Ok
as Organistin in Süsels Dörpskark harr se in düsse Johren vun 1936/45 ok noch bi vele
Gottesdeenste ehr Plichten. – Mien beiden ölleren Süstern schullen dat Spill op de witten un
swatten Tasten denn ok liehren. Ik bitieden woll ok, harr avers tomeerst vele Grappen as
Jung in ’n Kopp, denn ik begreep, dat Klaveerspill mit bannig veel öven to doon harr. Vör
me to ’n Bispill, weer dat scheten mit Piel un Flitzbagen or mit Katapult un
Krampen, ok dat toven op ’n Heuböön, un us vergnööliche „Ut de hooche Böönluuk in ’t utdöschte
Kaff springen“ jichtenswo interessanter. Düsse kommoden Kinnertieden mit de
Angelee an ’n See un klau’n vun riepe Appeln, Kirschen un Plummen in Preesters
Goorn un anner Dummtüüg unvergeten in all mien dormaligen Tieden in ’t Dörp.

Eenes Daags nöhm mien öllere Süster mi mit to ehr Klaveerlierersch in ’t Naverdörp un Moders Anwies: „Pass mi op Dienen lütten Broder op, he schall een Proovstunn kriegen!“.Dor seten all de mi
bekannten Dörpsdeerns mit Slöpen un Schörten as de Orgelpiepen op oolte
Polsterstöhl in de „gode Stuuv“. Een grote Steinwayflögel stünn in de Mitt vun ’n Ruum un dorför
throon op een mit Ledder betrockene Klaveerbank in ooltmoodsche Kleedasch de
teemlich füllige Klaveerlierersch. Ehr pechswatten Hoor harr se to Zöpp flochten un de decken
as Snickenkringel beide Ohren af un Ik dach in düssen Momang an so ’n „Moder
Hex“ un verkrööp mi achter Süster Hannas Rüüch, as de Lierersch to mi sääh: „Komm
bitte mal zu mir, mein Junge!“ Ik verkrööp mi noch mehr achter Hannas Rüüch. „Also, Du
bist der kleine „Dolfi“ (Koseform Adolf) aus Süsel?

Komm. setz Dich mal zu mir auf den Stuhl, ich will mal sehen, op Deine Hände schon für die Übungen auf den Tasten groß genug sind?“ So bün ik an de witten un swatten
Tasten kommen un kreeg de Opgaav, Dag för Dag veel Frietiet an Moders Klaveer mit
dat ungeleefte Tonleddern-öven to verbringen. „Und immer in die Noten gucken und die
Übungen langsam wiederholen!“ mahn se mi. „Und nichts aus dem Kopf spielen“,
drauh achteran Ik spöör opsternaatsche Geföhle gegen de pechswatten Hoorsnicken op ehr Ohren un sünnerlich ok Dag för Dag nu dat dösige Noten lesen. Ut ’n Kopp spelen, dat möök bannig veel mahr
Spooß un so kööm dat denn ok bi dat neegste monatliche Vorspill mit all de
Dörpsdeerns to düsse Situatschoon: De Lierersch fröög mi, vun de
Dörpsdeern hör man ehr ünnerdrücktes kucheln: „Na, Dolfi, hast Du auch zu Hause gut
geübt? Süster Hanna keek mit verdreihte Ogen an e Stuvendeck. „Spiel mir mal die
Edüde aus dem Buch vor!“. In düssen Momang wüß ik fuurts: Hüüt geiht dat in de Büx.
Ik versööch vertwievelt, de Noten to lesen, de ik to Huus ni nich övt harr un
sööh denn swatten Schadden neven mi. „Noch einmal bitte“, sääh de Lierersch nu
mit scharpe Stimm, „Und spiele bitte das, was Du da siehst!“.Bien tweete
Versöök brööch ok keen verbetern un ik kreeg suutje dat bevern in de Hannen un
sööh op’nmaal denn Rohrstock achter ehr’n Rüüch un hör denn Befehlston:

„Sofort stehst Du auf und öffnest beide Hände!“ Un bevör ik dat jichtenswo begreep, slöög se jewiels dree Witschers in beide Hannen. „Un nun stehst Du Faulpelz auf und stellst Dich mit dem Gesicht
zur Wand dahinten in die Ecke un schämst Dich!“. Dat weer mien letzte Ünnerrichtsstunn
bi düsse Klaveerliehrersch in Saken Klassik, un ok mien Süster güng ni nich mehr hen.
Vertellt hebben wi domaals nix dorvun, wieldat düt Beleefnis för Spinneree vun
Kinner halen würr. (So’n beleefte Lierersch slöcht keen lütte Kinner) Beten wat
vun de so verhasste Överee mutt woll backen bleven sien, denn een Leven lang
würrn de witten un swatten Tasten sowat as een Levens-Elixier för mi