Herzlich Willkommen!

De lüttje Engel Benedikt

Benedikt, de lüttje Engel mit sien rode Puusbacken weer överglückelk! Dit Jahr weer he doch wahrhaftig van de Himmelskommission, ut de grode Schaar van Engels, för een ganz besünners Upgaav utwählt worden, nemelk an Hillig Avend de Wiehnachtsmann bi dat Verdelen van de Geschenke to helpen. He weer nett so blied un strahl över all veer Backen.

Siet Weken wordt in de Himmelswarkstee över nix anners mehr snackt, as daaröver, well nu an 24. nich mit rünner up de Eer druff. De Wiehnachtsmann to helpen weer ja ok ganz düll, wat ganz besünners. Alleen de Fahrt mit de Schlee un de Renderten daarvör. Un vör weg Rudolf, dat weer een Beleevnis för sück.

Klaar weer ok, dat daar nu ganz vele lüttje Engel ran mussen, üm de Himmelswarkstee wedder uptorümen, dat Chaos wegtomaken, dat dör dat Arbeiden för Wiehnachten in de Warkstee un in de Backstuuv entstahn weer. Daar mussen ja ok de Wulkenbedden upschüttelt un de Sterns blank putzt wurden un noch veel mehr Arbeit stunn an. Un ok de Arbeiden, de nüms so gern maken wull , aver ok von Tied to Tied maakt wurden mussen. Ik glöv, all Kinner weet, waarvan hier snackt wordt. Un daarüm drömt all de Engels daarvan, eenmaal mit de Wiehnachtsmann up de Eer to fahrn.

Benedikt harr dat nu gedaan kregen, dat he dit Maal utsöcht wurden is. He kunn sien Glück gaarnich faten! Un wu he doch dit Jahr bi dat Kookjebacken so mennig maal een Rüffel kregen hett. He schall man nich so veel Kokendeeg schlickern und immer van de Koken probeern, de to`n Ofköhlen an de Sied stunnen! Dat weer ja man nu nich so, dat de Engel, de de Upsicht bi de Arbeid harr, hüm dat nich günnen dee, man de Wangen von uns lütten Benedikt weern man bannig rund un sien lüttje Buuk weer ok al temelk kugelig. Ja man kann seggen, Engel Benedikt weer ganz groot daarin, nich hentohörn, wenn dat heet : „Benedikt, glieks kriggst du Buukpien!“. Un van de Rangelee mit sien Fründ, de Engel Elias, bloot wiel he „Mopsi“ to hüm seggt hett, daarvan wull he bloot nix mehr hörn. An besten, gaarnich mehr an denken, an besten eenfach ut dat Gedächnis strieken! So veel Rüffels, so veel Schellens! Dat kunn nix Goods mehr wurden. Tominnst för een bannig lang Tied.  Dat wordt seker nix mehr mit de Wiehnachtsmann un de Schleefahrt disse Wiehnacht.

Man daar hett denn doch woll een een Oog, wenn nich sogar twee Ogen toknepen. Pünktlich an 24. Dezember stund de Schlee mit de Rendeerten vör de Himmelsdör. De Deerten weern ganz upgeregt.

So veel Engels weern daar tosomen lopen, üm de beiden mit de Daschkendöker natowinken. De Wiehnachtsmann leet de Pietsch knallen un mit luut Glockenbimmeln gung dat nu up een besünners breden, glitzerhaftig blank poleerten Mondstrahl daal up de Eer.

Rudolf jump up un daal, denn he harr woll to lang in de Stall stahn, wat de Schlee vör een Moment up een Zick-Zack-Kurs broch. De Engel Benedikt funn dat düll. Dat wordt bestimmt een langen Avend mit veel Arbeidsstünnen. Benedikt ut de Wiehnachtsbackstuuv harr in de grode, golden Hemelsschleckerdös all de Leckereen, so as Marzipankartüffeln, Hönnigkoken, Timtsteerns, Botterspekulatius un all dat rinleggt, wat Engel Benedikt sülvst an levsten mugg. Selig drück he nu de grode Keksdös mit sien dicke Patschhannen an sien lüttjen, dicken Buuk un kuschel sück tofree an de Wiehnachtsmann ran, üm sück aver in de nächste Moment wedder liek as de Keers hentosetten, denn he weer to`n End as “Wiehnachtsmann-Helper – Engel” bold een richtig groten  Engel.

Ünnen up de Eer seeg dat so moi ut. So sacht un sinnig fullen de Sneeiflocken up de Eer. De vör de Sneei tostännigen Engel harrn woll jüst noch een paar Tünnen vull Sneei in de letzt Eck in Häven funnen. De Karkenglocken deen bimmeln, een festlich Stimmung legg sück över de Dörpen, de Sneei up de Straten,  up all de Hüüs un up de Bööm glitzert`t, un de Wind harr sien stürmisch Temperament bi Siet leggt un weer an dissen Hilligen Avend up Tied to Ruh gahn. Al so veel Stünnen weer de Wiehnachtsmann mit sien Helpers al ünnerwegens. De Freid in de glänzen Kinnerogen, de Ruh und de Freden bi de Minschen, of nu jung oder old, de fien Glanz van de Keersen ut de Wohnstuvenfenster, harrn de Wiehnachtsmann und sien Hülp immer neei Kraft geven, dörtohollen bit dat letzte Huus in Sicht keem. Een eenzigst nicht altogroot Geschenk leeg daar noch in de Schlee. Dat weer vör de lüttje Jung, in de letzte Wohnblock, daar in de Bahnhoffstraat. Al een beten möi gungen nu de Wiehnachtsmann un Engel Benedikt an dat Fenster van disse Familie vörbi. Dat Fenster stunn to`n Lüften een Spolt open un de Wiehnachtsmann un de Engel Benedikt keken in de Wohnstuuv rin. An de Eetdisch seet een Ehepaar un een lüttjen Jung, viellicht so 7 Jahr old. Man, de Jung seeg blass un dünn un krank ut. Beid Öllern stützen de Jung bi`t Upstahn un hulpen hüm, de paar Tree na dat Sofa röver.

De Mama drück dat Sofaküssen torecht, leeg hüm dat ünner dat Been un  seggt: „Wat vör een Glück, dat du to Wiehnachten ut Krankenhuus na Huus komen büst. „Ja, Mama“, seggt de Jung, „dat is doch dat schönste Geschenk, wedder in Huus to ween, mehr bruuk ik doch würrelk nich!“ De Wiehnachtsmann gung an de Wohnungsdör und leggt dat lütje Paket of. „Na“, seggt Papa, „so ganz hett di de Wiehnachtsmann woll nich vergeten.“ „Hier, legg ok man noch de Keksdös daarbi“ flüstert de lüttje Engel Benedikt un mit sien lüttje Arms lang he de Keksdös de Wiehnachtsmann to. Mörgen backt wi denn eenfach neei Kekse. “Danke Bene, dat hest du ganz grootartig maakt“, flüstert de  Wiehnachtsman un straak hüm sacht över de Kopp. De Wangen van de lüttjen Benedikt gleuhen vör Stolt. „Beene,“ harr de Wiehnachtasmann to em seggt. „Bene, dat seggth sonst immer dat Christkind to hüm, wenn he ganz besünners leev un artig un fliedig weer.

Nadem de Arbeid doon weer, de Geschenke all verdeelt weern, gung dat torügg up de Weg na de Schlee, üm de Rückreis antotreden. Noch eenmaal keken de beiden dör dat Stuvenfenster. De Jung up dat Sofa frei sück besünners över de Keksdös und reep: „ Kiek maal Papa, wu dat funkelt und glänzt, probeer doch maal, wi lecker de schmeckt!  Hmmm, …köstlich, …nee eenfach himmlisch!“

De Wiehnachtsmann un de Engel keken sück an, een Lächeln gung över beid Gesichter. Un nett so blied seggt de lüttje Engel Benedikt:  „Himmlisch,….ja himmlisch, …. wi recht de lüttje Jung doch hett!!!

Original: Gerlinde Bartels

Ins Plattdeutsche gesetzt: Karin Bundrock

01.12.2008