Herzlich Willkommen!
| Steenhuus in Bunnerhee(Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen) |
De abasige Jüffer…
Ballade over de abasige Börgjüffer van’d „Steenhuus in Bunnerhee“ in‘d Middeloller
In‘d Steenhuus van Bunnerhee
dor wohn’de eens een moie Jüffer,
de wass abasig, un schier as Snee.
Is boll dusend Johr her, Se blev över.
Een slanke, stolte Gestalt – een Frau
in‘n blendendwitt Linnenkleed,
de Slödelbund fast um Lief – an‘n Tau‘,
aver kieneen dorvan wät.
To de Tied gev‘d Ridders un Graofen,
so, as de Jüffer, edel un wies.
Kien Keerl hör good, Blicke bestraoften,
denn, Se wass van Adel un fies.
N‘ Barg Ridders hett stahn an hör Dör,
avers Se keem nee ut Steenhuus rut.
De Ridders sung’n Leeders för hör,
Se aver rep ut Fenster „Holl dien Snuut“!
Bewarvers in Rüstung, mit Peerd,
brochen Ruhm un Stolt ok mit,
beslaan mit Isen un Sweert;
over’d Dullert keem’s sogor mit Schipp.
So mennigeen hett verlaten de Moot,
Mannslüd van Stand un Ehr,
wiel sük breed makt hett de Prot –
to free‘n de Steenhuus-Jüffer neet mehr.
De Jüffer wass an blaarn un jiffeln
wiel al so lang kieneen mehr keem.
Se wass trurig – an vertwiefeln,
in’d Börg so still – un Se alleen.
Een Ridder van besünner Aort‘
makt sük up Padd na Bunnerhee.
He keem vör versloten Poort,
un seggt „Dat is neet upstäh“!
He nöhm sük een Hart,
speelt up Lier, een Leed dorto summt.
Unner’d Toornfenster he verharrt,
blots – de Jüffer an’d Fenster neet kummt.
He singt van Lävd‘,
Lengen, Trühr un Glück.
Aver Se lett sük neet sehn.
Mit swor Hart geiht he weer weg.
Trotz al sien spelen un singen
blifft hör Hart versloten un kold.
Se hört gor neet hen un hopt,
dat vör ehr de rechte kummt bold.
De lesde Ridder‘s Hart Se brook,
he truck in Krieg, in wiede Welt,
wiel se van hum niks wäten wull,
to starven för hör up’d Feld.
Gev kien Mannslüd as Se se wull,
kien Ridder leet sük mehr sehn,
de Lengen groot, Se wuhr still
un bleev wiederhen alleen.
Dä Börghex‘ häf de Nös‘ dann vull
un sprok over’d Jüffer een Flöög,
dat se noit een Keerl finn’n sull,
un mahnt hör; „Nu is’d genug“!
Dann hett de Hex‘ mit unsichtbor Hand
verhexte slimme Woorden,
as Täkens an een Balk dann malt;
sünn noch to sehn – de Spören.
Jüffer’s Trühr so grot,
dat Hart so swor,
de stolte Ridders wech of dood,
de Jüffer gung dat norr!
An’d Fenster Dag för Dag Se stunn
un keek na al Sieden ut.
Eten un Drinken se neet nöhm,
in Ogen stahn Tranen un Not!
De Ridder wech, in’d Krieg is blewen,
Se hett neet weer van hum hört of sehn.
De Jüffer muss mit ehr Lengen leven,
de Tied – flog man so dorhen.
Weer un weer kiekt Jüffer ut, Se wull so geern
dat He keem – de stolte Ridder,
niks wass to sehn in Feern’t,
ehr Kracht un Hope wuhr minner un minner.
Lang häf man niks van ehr sehn,
ok de Deensten niks spört.
Se is overleed’n mit sük alleen,
verbiestert – ehr Leben so kört.
Sietdem spukt Se rum in’d Huus,
Se is mol hier, dann weer dor.
Hör Leven nöhm een seltsom Schluss,
Se sall de noch wäsen – blots wor?
Nu – eerst na hunderte van Johren
bi dat utbetern van’d Huus,
sünn entdeckt de Flöögwoorden,
siet dem is’d vörbi mit Spuk.
Van Tied to Tied – so word seggt,
sull an Fensters stahn in Witt
een Gestalt – worum ok neet –
de na al Richtungen utkiekt.
Herbert van Anken
14.12.2010