Herzlich Willkommen!
De Ingwerkoken As ick mi Gedanken doröver maaken de, neje Wiehnachtsgschichten to schrieben, vertell mi een Fründin, dat eer Vaader ok de Bööm anbohrt hätt. Dor wärn mien Manslü in de Wies woll wied achter d` Russen wen. Wi hebbt aaber ok immer seggt: „Bäten scheef hätt Gott lew, dat is eenfach Natuur.“ Mien Fründin vertell mi ok wieder, dat eer Vaader as Schooster fröher in de schlecht Tieden so mennigeen Minsch to Wiehnachten Schooh un Taschen oder Handtaschen maakt hätt. Ja-a, in schlecht Tieden hebbt Schoosters un Schnieders besünners veel to don. In Weertschkopswunnertieden word d` meest all nee köfft un in stuur Tieden word d` all wer upklütert, dat heet, dat givt aaber ok in good Tieden Minschen, de hebbt sick d` up Faahn schreben, dat se d` all wer repareern könt un ut Schiet könt se faaken noch wat maaken. Doröver könt se sick högen un dat spoort ok veel Monnies. So – nu wer to uns Schoohmaaker. Faaken kreech he för sien Schooh oder dat, wat he sonst so maakt har, kien Geld. He kreech dorför wat to eten oder anners wat, man seggt dorto ja woll Naturaalien. Eenmaal kreech he för sien Fro een Tuut Ingwer, dat schulln ganz besünners düer Krüder wen. In de Tieden gungen de meesten man bloß mit Peper un Solt üm, veel mehr wär man nich weehnt oder man kun dat ok nich betaahlen. Dat Ingwerpulver schull sien Fro dorför nehmen, üm to Wiehnachten lecker lütt Koken to backen. Dor freu he sick denn ok düchdig över, denn dat wär säker wat ganz besünners, wat bloß de fein Lü eten den. Tja – un sien Fro wus wohrraftig dor nix mit antofangen, aaber he vertell er, dat schull se man in de lütt Wiehnachtskoken verbacken, dat wär nemek ganz feinen Kraam, wat de feinen Lü eten den. Denn wull Lina dat ok backen. Mit de gröttst Deel van dat todeelt Mehl, wat man ja dormaals up Lebensmiddelmarken kreech, back se de lütt Koken. Se wus nich so ganz genau, wuveel Ingwer dorin mus, aaber se schmeet denn doch de ganz Tüt rin na dat Motto: Veel helpt veel! Dat erst warm Stück probeer se, wiel se vansülben neschierig dorup wär. Harijases nä, se maak een mal Snuut, aaber villicht wär dat ja bäter, wenn de Koken kolt wär. An Wiehnachten schull d`denn dissen besünnern Koken bi Muckifuck geben. Ingrid, eer Deern, wär all scharp up dissen Koken as`n Häkster up Eier ut een Nüst. Se steek sick glieks een lütten Koken in d` Snuut ohn aftobieten un kreech so batz up eenmaal grood Ogen un wär bold an kurkhalsen. „Kannst du nich vernünftig eten,“ pulter Vaader los. Ingrid wär nu an hosten un kreech bold kien Luft. Se stund up, dreih sick üm un spee de Koken in eer Hand rin. „Nu word d` ja woll all Daag bäter,“ schull Vaader wieder. „Den Kuchen kann ich nicht essen,“ staamel Ingrid. Intüschen harn ok de twee Süsterns togrepen un wärn ok an speutern. „Ji schölt man blied wen,dat ji sowat eten könt, wat ick dor suer verdeent hebb,“ frögel Vaader noch maal wer. Moder holl sick dor stillkens rut, se aahn all, dat dor woll doch to veel Ingwer in de Koken wär, un nu fung eer Kerl an to äten. He de eers so, as wenn dat gor nich so schlimm wär, aaber denn kau he `n bäten länger dorüp rüm, stund up un gung mit vull Backen in Richt Klosett. Lina blev dat all erspoort un se luer nu dorup, wat nu woll kaamen de. Vaader käm aaber ganz stillkens wer un meen denn na een Tied: „Schaa üm dat Mehl, aaber wi könt tomins de Höhner dat noch geben, denn hebbt wi dor noch `n poor Eier van.“ Bloß de Hopnung wär aaber vergebens, denn nich maal de Höhner hebbt de Koken freten – ok nich maal in de schlecht Tieden! Lina har maal wer wat leehrd, se wär ut Schaaden klook worden. Kiek, dat is doch ok wat weert – wenn man dat so süt. Christa Arntz 27.11.2007 |