De
Wiehnachts-Porsche
VAN ANNEUS BUISMAN UT ESENS
Froh al word
dat düster. In de Tied för Wiehnachten was dat, as wenn mien lüttje Stadt seggen dee: „So, nun gah ik ok maal
froh slapen. Legg mi in ´t Bedd und deck
mi mit en Deck ut griese Nebel to.“
En langwieligen
Tied för en Jung, de to anner Tieden de heele Nahmiddag buten weer. De Straten pickendüüster. Af un an
Lücht ut en Fenster van de lüttje
Geschäften. Vör een van de Fensters en Koppel Kinner, mit Nöös an d´
Glasschiev. Ik stell mi an, neesgierig
nett as de annern.
Dat Geschäft
was de Laden van Unkel Gerd und Tant Minchen. Ik harr domaals – as
de anner Kinner ok- vööl „Unkels” un „Tanten” in d´ Stadt. De
beiden harren en lüttje Laden mit alls
dat, wat du in ´t Büro un ok in d´ School bruken deest: Papierkraam, Schrievsaken, Schoolheften. Bit boven an d´
Deck hochstapelt. Daarto Leertasken för
d´ Inkoop und Kuffers för de Reis. Achter d‘ Tresen en grode Boord mit
Böker. Nich för to kopen, nee, to ‘n
Utlehnen. Meest all för dat Hart van de Froolüü: „De Doktor för ‘t Hart”, „Leevde up krumme
Wegen”, „Dat Kind sünner Öllern ut
Königsberg“ un wu de Smökers all heten. Nix för mi.
Man in de een
Eck leeg Spööltüüg. Noch nich vööl in de Tied domaals, so kört na de grode
Krieg. Puppen för de Deerns, lüttje Spöölautos för de Jungs. De van
Wicking wassen de moisten. Ik hebb noch
in mien Regal en Büssing-Bus mit Anhänger, mit
de drüffen se domaals noch up de Straat.
In d´
Wiehnachtstied wannerden de beste Spöölsaken in dat lüttje Fenster, waar wi uns nu de Nösen plattdrücken deen. Midden in
all de mooi Saken en roodklöörten
Porsche Carrera van de Firma Distler. Oh ha – wi Jungs kennt uns all ut
mit Autos – ok wenn noch nich vööl
daarvan sük up uns Straten utbreden deen. Lloyd, BMW-Isetta (dat Adventsauto
„Maakt hoch de Döör”), Messerschmidt Kabinenroller, VW-Standart – ik kunn
se an ´t Knattern van d` Motor utnanner hollen. Man – keen Fahrtügen to ‘n Drömen.
Und nu de
roodklöört Porsche, en Droom för uns Jungs. Mit en lange Kabel. Du kannst dit Auto ok ut en Meter Ofstand
stüren. Mit en iesdern Stick, nett as mit en
Zündslötel word he to ‘n Lopen brocht. Ünner de Motorklapp achtern was
Platz för en Batterie. Nett as de anner
Jungs ok drööm ik, wu dat weer, wenn mi de
Wiehnachtsmann dit Auto ünner d‘ Boom leggen dee.
Ik rin to Unkel
Gerd. Wat köst denn de Porsche? Priesen mussen domaals noch nich dran an de Saken in ´t Fenster. Unkel Gerd
seggt mi de Pries – un mien Droom platzt
as en Blaas ut Seep. Dat kunn ik nich van mien Öllern wünsken. Dat
wassen bescheiden Tieden mit bescheiden
Geschenken. En paar neje bunte Taskendöker,
en lüttjet Spill in en bunten Pappkasten, mooi strickt wullen Strümpen
för de kolle Dagen. Daaröver kunn ik mi
– un seker de meesten annern ok – so richtig freien. En Porsche, en Droom van en Spööltüüg. Ik geev
hüm en stillet Graff in mien Hart.
Wiehnachten
kweem. Vader hett de Boom smückt. As ik noch lüttjeder weer, mook dat en annern achter de ofsloten Döör van uns
Stuuv. „Daar is de Wiehnachtsmann togang“,
seggt mien Moder. „Musst still wesen“, – se leggt hör Finger up de Lipp.
As dat ok in d´ Stuuv weer still is,
maakt Moder vörsichtig de Döör open,
Vater kweem ut en anner Döör daarto, un
denn gung dat ünner d` Boom, kunnst haast noch de Wiehnachtsmaann ruken. Nu was ik al öller un
an twiefeln, wu dat denn is mit de
Wiehnachtsmann.
An de Hand van
mien Öllern gung dat in ´t Wiehnachtszimmer. Ünner d‘ Boom singt wi de oll Wiehnachtsleder: „Stille Nacht“,
„Am Weihnachtsbaum” und „O, du fröhliche” – denn eerst weren de Geschenken an ´t Rieg.
Ik as de Jüngste dröff anfangen. „O, wat
för en mojen Pullover“ – ik frei mi und geev Moder en Duutje. „Un en nejen Geha-Füller för d‘ School”, ik slung
mien Arms üm Vaders Benen. Und denn leeg
daar noch en groot Packje. Wat dat woll is? Gau dat bunte
Wiehnachtspapier ofmaakt. En Kasten mit
en Auto daarup. Dat Bild van de Porsche ut mien Droom. Ik drück mien Öllern en flüchtig Duutje up de
Backen, pack dat Wark ut, sett de Batterie
in und stüür de ganze Avend dör uns Stuuv. Tüskenin en Fraag, de mi up
´t Hart leeg. „Vader, wu wusst du denn,
dat ik mi dit Auto wünskt hebb?“ Vader:
„Du weest doch, Unkel Gerd…he hett mi
daar wat vertellt.“
De roodklöört
Porsche steiht immer noch bi mi in d´ Vitrin. Mit ´n paar Bulen, mit ofbladert Farv an de Steden, waar
Kinnerhannen togriepen, ok al en beten anrust.
Dat Internet seggt: Vandaag is dit Auto en heel Bült mehr weert as to
domalige Tieden. Man dat blifft bi mi.
Denn dat ist nich blot mien Erinnerung an dat moiste Wiehnachtsfest in mien Kinnertied, dat is ok
de Erinnerung an de Leevde van mien Öllern.
|
