Herzlich Willkommen!
 |
Drömeree in Sneei
Hans is noch so möi, aver de Wecker bimmelt. Dat is sess Uhr un he steiht up, so as jeder Morgen. He harr noch liggen blieven kunnt, he bruuk vandaag nich na`t Arbeid. Sien Chef harr för de ganze Belegschaft Winterurlaub genehmigt. För de twee Daag för de Fierdaag de Maschiens antosmieten, lohn sück woll nich. He stunn up, sien Hanna wook ok up un see: „Bliev doch noch beten liggen.“ Ne, he muss upstahn. De eerst Gang weer so as immer de Weg na`d Fenster. He muss rutkieken na`d Weer. Dat sneeit immer noch, al sied vörgüstern, twee Daag un twee Nachten. Allens weer witt, so as he dat sehn kunn.
Gliek na`t Fröhstück nehm Hans de Sneeischüpp un schofel de fievtig Meter lang Weg na`t Straat free. Düchtig Arbeit weer dat bi veertig Zentimeter Dickt van de Sneei. De Kinner weern intüsken ok waak wurden. Se freien sück över so veel Sneei. Se nehmen hör Slee un trucken na de groot Silohopen van de Nahber Gerd. Daar harrn se tosomen mit de Kinner van Gerd een moie Sleebahn herricht. Gerd harr een Insehen, reep aver: „Riet mi nich de Silobahnen kört, denn gifft wat up Büx!“
Hans weer in sien best Jahren, aver de fievtig Meter gungen doch up sien Knaken. Un dat sneeit immer noch. De Wind huul ut Nordoost. Kunn woll Sneeibargen geven. Dat harrn se ok in`t Radio seggt. Un dat een Dag vör Hillig Avend. Hanna reep: „Tee drinken!“ Ja, een of twee Tass` Tee, dat frischt wedder up. He stell de Sneeischüpp an de Müür, truck sien Stevels ut un gung in de Köken. Sien Gesicht gleuh un de Oven ok. Hanna harr jüst de Wiehnachtsstuut in de Oven schoven. Wiehnachtstuut mit Rosinen un Kardamom, daar kunn he sück weg in eten.
He gung nu dör de Deel na`d Achterhuus. Hier vör de Dör weer de Sneei noch nich so hoch, weer wat schulig un dat Vördack harr ok een bült ofhollen. He sett sück up de Gordenbank. Van hier ut harr een goden Överblick över sien Tuun. All weer witt övertrucken mit enkeld Bulen daarin. De Bulen weern de lüttjen Dannen, de he vergangen Harvst plannt harr. Twee grötter Dannen stunden daar noch. Een Wiehnachtsboom sull sien Süster mit Familie kriegen, de anner muss he ok noch vandaag ofsagen för sück sülvst. Man wu kummt man daarhen bi de veel Sneei? In de Eekboom seten twee Kreihen un repen hüm to: „Stah up, stah up.“
De Hemel weer vull witt Flocken. Hans bekeek de enkeld Sneeikristalle. Wuveel daarvan fleegt up`d Grund? Kien een ist gliek as anner. Dönnerslag, dat sünd ja Billionen of noch mehr? Hett dat al maal jemand natellt? Un he fangt an to drömen. Mit open Ogen drömt he. He denkt torügg an sien egen Kinnertied. He weer domaals so old as sien Kinner vandaag sünd. Paar Daag vör Wiehnachten geev`t ok so veel Sneei. Sien Vader weer nich in Huus, he weer noch in Gefangenschaft gliekt na`d Krieg. De Moder muss all alleen meistern. Bit up paar Höhner harr se dat anner Veeh ofschafft. Se kunn de Stallarbeit nich ok noch maken, se harr genoog mit sück un de Kinner to doon. Geld kreeg se nich un de Eteree geev`d bloot up Bezugsschien, wenn överhoopt.
Beten Mehl harr se kregen un daarvan back se een Kook. Dat rook genau so as hüt bi Hanna`s Stuut. Un Hillig Avend geev dat Röhrei mit braden Tuffelbree, „Zuckzack“ seggen wi daarto. Un de Kanonenoven gleuh un de brannen Kersen up Disch geven so`n lütt beten Wiehnachtstimmung. Een Wiehnachtsboom harr se nich mehr kregen. Daarför aver paar Dannenstrük un dree bunt Kugeln legen ok up Disch. De Kersen harrn se sülvst trucken ut de veel bunt Stummels, witt, geel un rood. Un se dochten an de Vader, wat maakt he upstünds woll un denkt he ok an se?
Na`d Eten wordt uprümt un denn sull de Bescherung losgahn. Dat klopp an`d Fenster: „Seid ihr auch alle artig?“ De Stimm keem doch so bekannt vör. De Wiehnachtsmann harrn se sück as een ollen Keerl vörstellt, aver weer dat nich de Stimm van een Froo? Dat kunn woll Tant Jürgens ween of nich? „Weest man still,“ see Moder, „uns Wiehnachtsmann is ok in Gefangenschaft un he hett Engels schickt.“ Na, Tant Jürgens un een Engel? „Nu koomt man mit in de lüttje Stuuv. Wi willt maal kieken, of de Engel wat mitbrocht hett.“ Up de Anrichte legen för sien Süster een Pupp. Genau so een as letzt Jahr, bloot se harr nu een witt Kleed an un de rechter Arm weer wedder an. Un för hüm leeg daar een Book van Karl May: „Schatz im Silbersee.“ Jeder kreeg ok noch twee Appels un paar Wullstrümpen.
De twee Kreihen seten immer noch in Eekboom. „Stah up, stah up!“ Hans waakt up. He harr aver nich slopen, bloot drömt van sien Kinnertied. Ach ja, moi weer de Tied doch, ok wenn dat nix to bieten geev. Sien Achtersteven weer kold wurden. He stund up, nehm sien Saag un Biel un stapft dör de hoog Sneei in sien Tuun. Schaa weer dat ja, de twee Dannenböm to fällen, se weern ja so moi wussen. Aver weer ja Wiehnachten un all Nadenken nützt nix. Heini, wat de Keerl van sien Süster is, wull vannamiddag komen un de Boom ofholen. Hans schleep de Böm achter`d Huus un maak gliek een daarvan up Stänner.
Middagstied. De Kinner kemen torügg, frisk un gesund in`d Gesicht. „Vader, wi hebbt so`n Hunger. Wat gifft dat to eten?“ „Dat moot ji Moder fragen,“ see he. Un he docht wedder an sien Kinnertied. Se harrn domaals ok Hunger un bold nix to bieten. Un vandaag? Van allens gifft dat to kopen, musst bloot Geld hebben. Aver kann man mit Geld allens kopen? De Gemögelkheid, de Hartenwarmt, dat Tofreeween?
28.11.2008