Herzlich Willkommen!

Een ne`en Anfang ünnern Wiehnachtsboom

So as een Blitz schoot Fiedi dat dör sien Knaaken. Eben wär dör d` Raadio de Stimm van sien Mieke kaamen, de man jüst eben särs Johr old worden is. „Bitte, bitte, sag dem Weihnachtsmann, dass ich nur meinen Papi wieder gesund haben möchte, sonst habe ich gar keinen Wunsch. Meine Mami ist so traurig und weint ganz viel!“ De Moderator wull nu weten: „Ist dein Papi denn im Krankenhaus?“ „Ja, das ist er und das ist weit weg!“  „Na, da will ich mal sehen, was ich da machen kann. Ich werde später noch deine Mami anrufen!“

Fidi wär jüst na Huus kaamen un har een Buddel Kööm up`n Disch stellt un dor hör he dit. „Schiet noch maal, wor bün ick enig henkaamen, totaal van Kurs af! Mien lütt Mieke hätt vertwiefelt een Kinnerwunschsendung in d` Raadio anropen wegen mi, ja so`n Idioten as mi. Hopentlich is nich eer ganz Naam dörkaamen, dat wär ja een Blamaasch! Wat büst du doch enig för `n Döspaddel!“ He holl bold gor nich up, över sick sülben to schelln. Mit de Tied har he immer mehr Schluck un Beer saapen un all nööslang käm ut de Buddel man bloß noch een Upbölk-Echo. Ida kreech dordör ok nich mehr so veel Geld för `n Huusholt un so gevt faakener maal Moid. Eenmaal wär d` so düchdig, dat he eer denn noch een an Schnuut haun hätt, dat se dorvan Nösenblöden kreech. Dat wär to veel för Ida un as he an annern Dag van Arbeid käm, leeg een Breef up`n Disch un dor stunn in, dat dat woll bäter wär, wenn se beid sick eersmaal besinnen den, wu d` wiedergaahn schull. Un dat schull ok woll bäter wen, wenn he maal een ganz Set utprobeert, of dat bäter is alleen mit Schluck un Beer oder mit Fro un Kind un ohn dit Düvelstüg. Se har Mieke vertellt, dat Papa wied wech in een Krankenhuus is. He sä to sick sülben: „Ick un krank? Oder? Schull se recht hemmen? Bün ick villicht würrelk all een kranken Schluckspecht?“

Un denn kreech he eersmaal so richtig Brass in`n Buuk, aaber bold kämen denn ok Traanen. Dat wär een Bombeninschlag, dat har he nich dacht,dat Ida sowat maaken de.  In de näst Tied versörch he, sick to bewiesen, dat he dissen Fusel doch gor nich bruken de un dat gung ok, wiel de Schock doch deep seet. Aaber denn dreep he de een oder anner Kumpel un denn kunn he d` doch nich laaten. Denn full he eers maal wer in so een „Fatt“, wat he meen utsupen to möten. Ohn Ida un besünners sien ganzen Stolt Mieke wär dat aaber överhaupt kien Leben mehr un he har bold nix anners mehr in Kopp. Binaah een halv Johr wär he nu all alleen un Wiehnachten stund vör d` Dör. Wu schull dat werden? In sien vertwiefelt Laag körf he sick maal wer een Buddel Kööm un disse Buddel stund jüst up`n Disch, as Mieke`s Stimm dör d` Raadio käm. He wull maal wer sien Kummer afsupen. Nu kunn he ja vör Freud een dorut nehmen. De Buddel wer open, he set to`n groden Schluck an – rook de Fusel un dach: „Musst du dorüm nu ok noch een drinken? Nä, dat moot nich, wech mit Schiet un dat för immer. Du häst villicht nu een Gelegenheid, dien Mieke un Ida wertokriegen!“ He nehm de Buddel un knall se in de Affalltünn, dat se man so körtsplittern de.

Dat de üm rein good. Nu muss he van disse Upregung eersmaal een kloren Kopp kriegen. He wull nu mit Ida snacken un dat kunn he över sien Schwägerollen. Ida wohn bi een Schoolfründin dicht bi eer Ollen in Hambörg. Af un an snacken se an Telefon, wenn se bi eer Ollen wär. Denn kunn Fiedi ok maal mit Mieke snacken.Üm Ida nich to verargern, vertell he Mieke immer wat van „sien Krankenhuus“.  Twee Stünnen na de Raadiosnack van Mieke reep Fiedi sien Schwägerollen an un leet dorüm bidden, dat Ida üm mögelsk bold anropen schull. Aaber he bruk nich luern, denn Ida wär jüst bi eer Ollen. Oh Gott, wat schull he särgen. Se wär batz an Aparaat un sä: „Ja, wat is, Fiedi!“ Ida, I-I-Ida, ick wull di fraagen, of ick to Wiehnachten woll wer to d` Krankenhus“ rutkaamen kunn? Ick hebb Mieke in d` Raadio hört un ick glöv, dat wär för mi de Stäe, wor ick mi sülben seggt hebb, dat ick dat gröttst Kameel bün, wat up de Welt rümlöpt un ick meen ok, dat Mieke`s Stimm in d` Raadio de Pill is, de mi hulpen hätt, bi di antoropen. Ick bidd di, willt wi d` nochmaal versöken? Bidde – segg doch maal wat. Ick weet wohrschienlich nu eers, wu lew ick di hebb. Bidd – bidde, wenn d` nu ok nich, överlerg di d` un laat mi d` bold weten.“ 

Nu kunn he sick nich mehr holln un fung an to blarn, wat he so ganz licht nich de. Ida muss sülben schluken un sä: „Ick schlaap dor eers maal een Nacht över un schlaap du ok good!“  Se har intüschen mitkregen, dat Oma un Opa mit Mieke över de Raadiosendung `n bäten Schicksaal speelt hebbt. To de Tied wussen se, dat normaalerwies Fiedi na Huus henkummt un meestens de Knoop van d` Raadio inschalten de. Dat Glück muss nu bloß up eer Sied wen. Fiedi wär ja kien schlechten Keerl. Wat aaber toletzt dor togung, dat wär nich good, aaber se wusen ok, dat Ida noch düchdig an üm hung un Mieke sowieso. An annern Dag wär de Pad för de beiden liek maakt. Se kämen övereen, dat Ida mit Mieke an Hillig Aabend na Huus hen fohrn wull un ünner d` Wiehnachtsboom schull Fiedi as gesund Papa sien Mieke in`n Arm nehmen. 

So leep dat ok af, un Mieke stunn eersmaal ganz verdattert dor. De Hannen har se achter d` Rügg un keek eern Papa bloß eersmaal an un denn sä Ida: „Nu drück doch mal deinen Papa!“ Dor stoov se man so los un sprung so in sien Arm. „Papa, Papa, ich hab` mir das so gewünscht vom Weihnachtsmann. Bist du – kannst du –musst du wieder ins Krankenhaus?“ „Nein, mein Stummel, ich bleib jetzt bei Euch,“ jubel he un nehm nu ok sien Ida mit in`n Arm. Jungedi, ick glöv, dissen Hillig Aabend is woll een ganz besünnern wen un de könt se woll nienich vergeten. Annern Dag kämen Oma un Opa ut Hambörg un wulln dissen ne`en Pad ok mitfiern. Glück dorför! 

Christa Arntz 

13.12.2008