Jank na Huus
Ik kann de See
neet sehn,
Bomen, Husen, Minsken,
verdecken mi
de Anblick.
Blot’s mitunner
hör ik liesaam rusen,
seh Seewievkes
dör de Wellen glieden,
grönschillernd Schuppen,
witten Liev.
Wellen mummeln
een arig Leed darto
un mennig Erinnerungen
stellen sück in:
an frömde Schippen,
de up de See
tomötkomen un
för immer verlesen,
an Eilannen, de upduken
un för immer verswinnen,
an dat Klockslagen
van Rungholt
un Atlantis,
deep in de See.
Ursula Gressmann
19.10.2009
|
