|
Oll Mudder Kohrs
Oll Mudder Kohrs; wer kennt
ehr nich!
Mit all’de Schrumpeln in’d Gesich
Un mit de smalln Backen:
Dreup eener ehr mol op de Stroot,
Denn weer se gliek mit Spoßen prot.
Ehr seet de Schelm in’n Nacken.
As se son junges Ding noch weer,
Dat sünd nu veele Johr all her.
Wat kunn se lachen un snacken!
Keen Arbeit wör ehr ok toveel.
Bleew ümmer een vergnögte Seel
Un harr den’n Schelm in’n Nacken.
Un as ehrn Hein se kenn’n nu lehr,
Un bald sien lütte Brut denn weer,
Lot se de Lüüd all snacken
Un seeden se ok, he weer doch slecht,
Un siene Leew,de weer nich echt;
Se löt em doch nich sacken.
Doch as ehr Hein wör nu ehr Mann,
Dor gung ehr Elend denn ok an.
Wat müß se sick awracken!
He drünk, un se müß em ernährn.
Doch kunn man ehr mol snacken hörn,
Seet ehr de Schelm in’n Nacken.
Dann, as se harr dree lütte Göörn,
Müß se ok de noch miternährn
Ehr Hein, de löt ehr sacken.
Se ploog un schinn sick Dagg un Nach,
Bi all ehrn Kummer se noch lach;
Harr ümmer noch den’n Schelm in’n Nacken.
As denn ehr beiden Jungs se grot,
Un meen, dat nu vörbi de Not,
Un bruck nich mehr to racken.
Dor keum de Krieg ! Man schöt se dot,
Ehr beiden Jungs…- „Un weern so good!“
Se much tosoom’n sacken.
Nu harr se blot man noch eer Deern,
Gung noch to School un kun fix lehrn.
Un kunn so nüdlich snacken.
Wennde eers ut de Schoo rut weer,
Wör dat ok beeder woll för ehr,
Denn bruk se nich mehr to racken.
Doch as dat denn nu sowied weer,
Dor much oll Mudder Kohrs nich mehr.
To swör wör ehr de Packen.
In’n Dot lach se ehr Kind noch to,
Nu harr se endlich doch ehr Roh.
Dat Leben beug ehr den’n Nacken!
Friedrich Schnoor
1876 – 1966
|
