Afdräben
(Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen)

 

Ob dat wohr is, dat in frühere Tieden de Winters köller wieren as hüüt, dat weet ik nich. Öwer so af un an wier hier bi uns vör Warnmünn de Ostsee tofrorn. Un dat wier för uns Gören wat dull Uprägendes, dat weet ik noch good. In eenen Winter, dat is nu miehr as föfftig Johr her, dor wier wedder mol Ies up de See. Vörn an`n Strann wieren Iesschullen, denn keem friege See un ganz wiet buuten in de Fiern wier wedder fastes Ies to seihn. An eenen Sünndagnamiddag in`n Januar, de Sünn schiente, öwer dat wier bitter kold, toowte ik mit mienen Fründ Knut up de Iesschullen rümmer. Wi wiern beid`so halwwussen Bengels von dörtein un viertein Johren. Dat wi Verbod harren, up dat Ies to gahn, dat wier jo kloor, öwer so`n bäten vörn an künn woll nich schaden.  So sprüngen wi denn lustig von eene Iesschull to de anner un harren unsen Spaß dorbi.  Dat güng ok `ne tiedlang good, öwer as ik mi denn eenmal ümdreihte, denn wier dor  keen Iesschull dicht bi, up de ik fix rupspringen künn.  Wat nu? Min Fründ kriggte dit Mallühr ok to seihn un wull mi noch helpen, indem dat he mi den Gürtel von sienen Mantel tosmieten wull, öwer dor wier nix miehr to moken.

Dor stünn ik nu up miene Iesschull un dräw so ganz sachten ümmer wieder up dat friege Water ruut. Eenen dullen Bangbüx wier ik nich, öwer so bi lütten würr mi denn doch so`n  bäten blümerant to Moot. Nu versöchte ik, mi sülwen to helpen. Ik krööp bet an den Rand von de Iesschull un versöchte denn, mit de Hänn`to paddeln. Öwer dat bröchte ok keen Hülp. Dat Water wier so kold, dat mi bald de Göpsen affrorn. Mien Büxen würren dorbi ok noch natt, so dat ik `n Ogenblick späder Iesrühren an de Been harr. Wie süll  ik ut disse Klemm blot wedder rut kamen?.    Ne, wat`n Tostand . Pienlich würr de Saak ok noch bi lütten, denn dor sammelten sik  Lüüd an Strann, de sik dit Spektakel nu niegelich ankeeken. Ik stünn ok süss nich giern in`n Middelpunkt, öwer so nu all gor nich.
 

As dat anfüng düüster to warden, seech ik, dat sik an`n Strand wat deed. Dor keem een Mann, de knüppte sik `ne Lien üm dat Liew, dat anner Enn drückte he eenen von de Tokiekers in de Hand un denn staakte he up een Iesschull mit eenen langen Peekhaken bet to mi hen. Denn steeg ik to em mit up siene Schull rup un wi würden beid`tosamen an`Strann trekt. Ik fööl mienen Redder üm denn Hals un wier bannig froh, wedder fasten Bodden unner de Fööt to hemm. Sowiet wier jo allens good afloopen, öwer een lütt Nahspill harr de Saak denn doch noch. Mien Mudder harr ik blot vertellt, dat mien Strümp natt wieren.  Öwer as ik na`n poor Daag ut de School keem, dor kreeg ik mit Mol bösbannig wat to hüüren, von Läbensgefohr un so wat all. „Un fang gor nich ierst an, gegenan to strieden, Fru Schippmann hett di jo fotografiert.“

Na, denn wier dor woll nix miehr bi to moken.  

 

Hans-Hermann Prager, Warnemünde
19.10.2010