|
De blödige Melkteen
Wiehnachtsavend 1940 op’n Buurnhof. Wi
Kinner, (ick veer Johr oolt) dörpen noch nich in de „goote Stuuv“ vun Onkel Waldi un
haarn hiddelig to töven, bit wi rinropen wüürn. As opletzt avers Omas Silver-Bimmel
lüüd, kunnen wi mit grote Ogen denn Dannboom bestaunen. – Ünner sien Twiegen
harr Moder poor bescheden Gaven plazeert, ok een Kiep mit Haselnööt, vun de ick
mi fuurts poor dorvun in de Büchsentasch steek. –
Na dat
Knackwuß-mit-Kantüffelsalat-Eten weer ick fuurts in de vertruute Warms vun
Koohstall mit dat vertruute Gedruus vun wellerkauende Kööh un Swiens-grunzen
verswunnn, grabbel dor mien organiseerten Haselnööt ut de Büxentasch un
versööch, se mit mien Teen twei to bieten.- Un
nu dat Malöör, – een vun de ünnern Melkteen knick üm un wackel nu bedenklich
hen un her. –
Mit Bloot in de Snuut un slecht
Geweten slieker ick trüch in de „goote Stuuv“, wo mien Moder an ’t Klaveer dat
„Fröhliche Wiehnacht“ speel. – Op’n Stutz ünnerbröök se ehr Spill, as se mien blasse Snuut gewohr
würr: „Jung, wat is denn passeert?“ – In düsse Momang schöten mi bi ehr
besorgte Stimm Tranen in de Ogen. – Onkel Waldi misch sik nu in: „Laat maal sehn, Jung, wat dor
loos is?“ – Un denn smuuster he: „De Jung verleert sien eersten Melkteen! – Löötst Du mi
dor maal anfaten?“ – Ick weer in ’t Mark verfehrt.
Ni nich dörf de grantige Onkel Waldi
an miene Teen faten! – „Nüms dörf dat, Mama!“ – Blarr ick vertwiefelt. – Onkel Waldi
begöösch mi un meen: „Ick glööv, de Jung warrt sick denn wackeligen Melkteen ok
ganz alleen treken. – De is ok motiger, as wi all vun em denken doot!“ – Ick
keek em an un versteek mien verblarrte Snuut achter Moders Schört.
„Paß mal op“, meen Onkel Waldi, mit so
’n gediegen Ton in de Stimm: „Wi bind em een Twirnsfaden mit ’n lüttje Sling üm
denn Teen, dat annere Ennen tüdelt wi an de Klink vun de Stuvendöör. Dorna gaht all ut de
Stuuv un de Jung smitt tapper de Döör to un de Teen is buten!“ – Harr ick nich
graad noch so ’n lütte Grienscher in Onkel Waldis Ogen sehn? – Ick versteek mi
mit mit dicke Tranen achter mien Moder. – Hüüt noch heff ick sien Würr vun mien „vermeentliche Moot“ in ’t
Ohr. – Mien Süster Hanna stünn gau mit lange witte Twirnsfaden vör mi un meen:
“Ich tüdel denn Faden ganz vörsichtig an Dien Teen, Du kannst Di op mi
verlaten“, (söß Johr öller). „Kannst mienen Arm geern dorbi fasthalen!“ –
So stünn ick mit denn Twirnsfaden an
Wackelteen mit ’n Kattenpuckel för de apen Stuvendöör. – „So, alle ruut ut de
Stuuv!“ Meen Onkel Waldi forsch, „ick gah as Letzter un denn möökt de tappere Jung dat
alleen!“ – Ick nickköpp vertwievelt un sööh dat roote Bloot an denn
Twirnsfaden. – Minuten güngen, nix weer mit Döör tosmieten! Ick harr gresig veel Bang, avers de ankündte
Bewies vun mienen Moot, denn wull ick opletzt bewiesen. — „Wat lacht Ji denn all so dösig?“ – Onkel
Waldi munter mi op: „Ick gah nu ok ut de Stuuv un Juuch all könnt nu
dorbi tokieken, wat uns lüttje Held vör ’n groten Moot hett!“ – Jüst in düssen Momang ramm he mi bi ’t
Rutgahn eene dicke Neihnadel in ’n Achtersteven! – Ick schree luut
op: „Aua, Aua, Aua!“ – „Kiek maal“, smuuster Onkel Wald, „Wo motig uns lütte
Knirps west is!“ – De Melkteen bammel wohrhaftig an de Stuvendöör hen un her!….
Nülich weer mien lüttje Urgrootenkel
to Besöök un all in de Döör wies he mit hochroote Backen op de twee ünnern
Melkteenlücken: „De heff ick man ganz alleen ruut maakt!“ – Hett he villicht
doch vun sien Urgrootvadder denn Heldenmoot dorför arvt?
Addi Kahl
10.04.2022
|
