I
De Buddel
En lütt
Minsch quengelt in de Weeg un weent,
schriggt
heel luut, kann nich seggen wat he meent.
Mookt
sik so künnig, so goot as dat geiht,
is doch
wat schönes, wenn en Kind dat deit.
En lütt
Minsch will ok mol ut de Weeg ruut,
sitt he
eerst op den Arm, steiht still sien Snuut.
Kriggt
he denn de vulle Buddel tosehn,
foorts
rullt de Ogen un spaddelt de Been.
En lütt
Minsch foot de Buddel – will eten,
suggt ok
Luft mit, dröövt wi nich vergeten.
He
drinkt allens ut, is bannig goot stellt,
nu duurt
dat ‘ne Tiet bet he sik mol meldt.
En lütt
Minsch liggt in de Weeg un is mööd,
slöppt
in, hett sien Dumen in’n Mund un dröömt.
Sühso, is de Buddel leer bet op’n Rest,
op’n
Stutz geiht dat so en Kind allerbest.
En lütt
Minsch köönt wi all woll goot verstohn,
bi
Kinner kann dat foken woll so gohn.
De
Buddel kann – is man öller un groot,
en
Minsch fix ümsmieten un man hett Noot.
Wilhelm Kappelmann
25.01.2014
|
