De Farken snieden

ik Opa mit mien Auto na Osterbinne bröcht. Opa wull bi en Buur de Farken

snieden. De Buur begröte us, denn wörr en beten snackt, över dat Wedder un dit

un dat. Ik dach noch so bi mi, woans dat woll so vör sik geiht mit dat Farken

snieden. Ik harr dat noch nich sehn. Dat mutt sien, sä Opa to mi. Dat duur nich

lang, do güng dat los. Opa töög sien Rock ut un bün sien Sackschörten vör. Ik

kunn mi gor nich vörstellen, wo man so lüttje Farken wat andohn kunn. Opa wull

de Farken snieden, wo schull dat togohn? Man goot, de Buur un Opa wullen dat

moken. Opa haalt sien Sniedbestick ut de sieden Rocktasch rut, en Meß, dünn

Swienstall rin, ik over bleev in Swienstallsgang stohn. Mit mi nu ok en grote

Köter, de weer us achterran komen. Opa un de Buur möken de Döör von`n Stall

open un güngen rin. Nu seeg ik ok dat Farkenmeß rejell, dat blenker in de Sünn,

de dörch de Butenstalldöör in den Gang füll. Dat Meß seeg liekweg ut as en

Raseermeß bi`n Snutenschraper, weer over blots eendrüttel so groot. Man kunn

dat op de enen Siet apenmoken un rutklappen. An den Greep harr Opa dat Meß

tofaten, de scharpe Spitz keek von em weg. Ik harr garnich mitkregen, dat de

Buur twee Stöhl in`n Stall stohn harr, wo Beide op sitten wullen. De Köter lööp

upgereegt in`n Swienstallsgang hen un her. Ik goh hüde dorvon ut, dat de dat

Achterbenen hooch un keek kort dat lütte Swien vörn Oors. Dat junge Swien hüng

mit`n Kopp na ünnen, wörr an sien Achterbenen mit beid Hannen von den Buur

fastholen. Opa seet em tegenöver mit sien Meß in`e rechten Hand. Ik stünn stief

dor to kukeluren, as wenn ik en Bessensteel överslaken harr un mi kemen de Hoor

to Barge. Ik dach noch: „De Beiden sind doch sachts nich dull un slacht dat

Farken?“ De Buuksiet von Swien wiest na Opa to, so hüng dat lüttje Farken,

spaddel so`n beten, kunn nix anners mehr doon. En Sprickwoort heet: „Du hest

Swien hatt“, dit droop för dat Farken nich to. En Glück weer, dat Opa sien

Brill op de Nees harr, so kunn he sehn, wo he mit dat scharpe Meß rinsnieden

wull. Butz weer dat uk al passeert, en lütten Snidd un en beten Bloot kunn ik

sehn. Dat Swien schree luuthals los. De paarig anleggten Kiemdrüsen wörrn von

binnen na buten haalt un eenfach achterto afsneden. Sühso! Ik harr dorbi en

gediegen, weh Geföhl in`n Ünnerlief. Opa un de Buur harrn dat lütt hülplose

Farken sneden un em kotthannig, blankenbi Schoden bibröcht. Vörbi weer de Droom

von`n Ever, op`n Stutz weer he en Borg. Dit weer för dat Düütsche Landswien

hen na`n Swienstallsgang. He haal mit sien Arm Swung un mit`n Wuppdi smeet he

se över de Klapp. Ik kunn nich so snell kieken, de Köter füng de Kiemdrüsen mit

sien Snuut in de Luft op. He kaut garnich, sonnern slök de heel, happ snapp,

rünner. De Köter wüß Bescheed un kenn sik ut, de harr nich slopen. Op sien

Liefgericht harr de Leckersnuut tööft. Dorüm stünn he heel opgereegt bi us in`n

Stall hen un her, as de Stallwänne dat even toleten. Wiß un wohrhaftig hett de