De flegende Diamant

De flegende Diamant                

Bontjebunte Waterjungfern sirren över

de Wischenbeek so swind.
un een Aantenpoor grünnel mit de Köpp

deep in ’t kloore Water.
Saftige Wicheln rascheln liesen an de

Beekkant in ’n laue Wind,
över de Wischen kreisen twee Aadeboors

un lannen dor later.

Ick sett mi för ’n korte Rast

versunnen neven de Beek in ’t kralle Gröön,
wull düssen Momang huutnah maal för mi

alleen in Roh geneten
düsset roore Glück, unverwohrens een

bunten Vagel in de Wicheln sehn,
de sik denn överkopp as ’n Piel in de

Beek an ’n Fischfang to meten.

Een lütte Stichling in sien Snavel

düker he avers glieks wedder op.
So ’n Beleevnis in de Neegde harr ick

mien Leevdaag ni nich sehn,
düsse schillernde Vagel, as „flegende

Diamant“ tomeerst in ’n Kopp
un kunn full Hartensfreid nagraad

seggen: „Ik heff denn Iesvagel sehn!“

Na korte Rast op Twiegen stört he sik

verwegen in’t Water vun de Beek,
lüttje Fisch in Snavel, Parlen an de

Fittjen. – Ick huuk musenstill in ’t Gröön,
he verteern em mit ’n Kopp vöran un

flöög dorna ielig wieter lang denn Knick.
Un ick föhl mi as beschenkt, würr em

wull so balden ni nich wellersehn.

Een Tuunkrüper flöög op’nmaal mang de

Wicheln vull Opreeg hen un her,
sööh he Gefohren för sien lüttje

Königriek? – Föhl he sik vun mi villicht stört?
Wat för ’n Freden an de Beek, düsse

roore Ogenblick weer as ’n Präsent
mit Erinnern vör Ogen, wat man

gottsleider nich jümmers so kennt. 

Addi Kahl

14.02.2022