De giezige Oligarch

Grote Geboortsdags-Fier vun een, ick
segg maal, düütschen Oligarchen, een rieke Hanseat, de mit Schrott Kariere maakt
hett. – Utricht in een Hamboorger Nobelhotel harr de Jubilar so an 150 Gäste,
tomeerst ok rieke un Frünnen, inlaad. – Ob so ’n een pinkelfiene „Event“ weer ick noch ni
nich engageert, kann ick hier vertellen. So kunn ick mi villicht bloots mit mien witte
Dinnerkleedasch in de opstylte Gesellschop wagen. Mi harr de Huusdaam in denn elegant
utstafeerten Saal een passende Eck mit een lüttje Bühn towiest, woanns ick mien
Musikanlaag een gode Stunn vör Beginn opbuut harr.

De grote Tam-Tam, mit Ladatien vun
verscheden Plattsnacker spickt, begünn so an laten Namiddag üm Klock fief un
weer bit in de deepe Nacht plaant. Muskanten mölt gottsleider lange Gedüür opbringen,
wenn so een dulles Luxus-Büfett as op ’n grotes Krüüzfohrtschipp vör di in de
Feern rücken deit un all de wollsmackigen Langusten, Hummers un Perlhöhner, de düer
Champagner un noch mehr in deelwies veel to dicke Büker verswinnen deit. – An
düsse Steed speel ick liesen as Hennwies in egen Saak vun Hans Hartz sienen deepdenkern
groten Hit: „Die weißen Tauben sind müde“ un schööf later noch Hasy Osterwalds
Leed: „Der Fahrstuhl nach oben ist besetzt, wir müssen warten“, achternan — Keen
Reaktschoon ni nich in denn Larm, wat mienen knurrende Magen anbedrööp un dat heet
töven, töven töven.

Bi lange Stunnen Live-un-Dansmusik
bestell ick mi later doch een Glas Rotwien bi ’n denn befrackten Kellner un gegen
Middertnacht denn gor noch ’n tweetes Glas. Twoors man mi twee Buddel Selters in
kristallblaue Farv serveert, (de Marke harr ick noch ni nich sehn) de verdeelt över de
lange Nachttiet tomindst överall Usus bi so ’n Fieern för de Muskanten sünd. –
Nächtens üm dree weer opletzt Sluuß. – Ick kunn nu mien ganzen Instrumente afbuun un över
düstere Hotelgänge ahn Ennen in de Deep-garaag in ’t Auto verstau’n. Sweetnatt
un mööd vun de Anstengung, denn Kopp opletzt kort maal torüch an de Sitzlehn leggen
un toeerst maal fief Minuten Luft halen.

So gegen Kloock fief in Frööhtiet kööm
ick to Huus an, woanns mien Fru unruhig langen waak legen harr. Fix duschen un
denn opletzt in verdeente maddelige Slaap fallen…Sönndagmoorn! – Strahlende Sünnschien
un denn as jümmers uns Goorntieden mang buntige Blomenrabatten un Appelbööm
geneten un de dormit verbunnende Vörfreid op de so roore Frietiet. – Mien Fru harr
leckern Koken backt, as denn to Koffeetieden ümto mien Handy klingel: – „Wer is
dor? Överraschung? – Pssscht, (ick hööl denn Finger an de Flapp) dat is mien Hamboorger
Oligarch!“ Swiester ick ehr to. – Ick spöör anspannte Freid un dach, he wull
sik bestimmt bedanken! – Dach ick toneegst! – Un denn harrr ick sien argerliche
Stimm in ’t Ohr: „Op uns’re Hotelreken hebben wi faststellt, dat Se veer Getränke harrn. Toeerst de twee Buddel
Selters un dorto noch twee Gläs Rootwien. – Denn Selter betahl ick, denn Wien
möten Se avers sülvst betahlen!“

Ick weer baff un mi steeg dat Bloot to
Kopp un denn ünnerbröök ick denn Anroop: „Ick meld mi noch!“ Dat müss ick
eerstmaal verknusen! – Mien Fru keek mi entgeistert an, as ick ehr vertell, wat
de Anroop bedüü un meen denn spraaklos: „Is dat würklich wohr, – wat is dat för
’n Giezknüppel, – Is de Mann denn noch bi Troost?“ – „Du“, sääh se nu forsch
mit Arger in de Stimm: „Ick geev Di denn Raat, roop in ’t Hotel an un laat Di
een Reken över alle veer Getränke schicken un denn betahlt wi dat allns sülven,
wat Du drunken hest!“…Ick nickköpp mit grummeln in ’n Buuk
un stimm ehr to….Poor Daag later klingel sülvige Hamboorger Telefon-Nr., nu avers de mi
ja noch bekannte Stimm vun „Fru Oligarch“: „Moin“.

Se hebben ja alle veer Getränke
betahlt, wi wullen doch de twee Selterbuddels dorvun övernehmen?. – Woanns
bekommt wi denn nu an uns Geld för de twee to veel betahlten Gläs Rootwien?“….Bi düsse
Fraag heff ick mien Handy op ’n Stutz afstellt un müss wolltogeven: Mit
Schrott-sammeln kannst Du Oligarch warrn un dat rühmliche Spreekwoort drööp to: „Undank is de
Welt Lohn!“ – Schrott sammeln lohnt woll.