De Tiednood is een Bazzilus
 |
|
De Tiednoood is een Bazillus Wi leevt in een Tied van Hektik, Unruh, immer achter de Klock anlopend. Uns is de Tied weglopen, wi köönt nich mehr innehollen un de Benen bummeln laten. Uns Mitminsken tüsken 30 un 45 Jahren sünd an starksten dropen. „Waarum bloots so hastig?“ Tonehmend sünd ok al all öller Minsken, de de Virus infangen hebbt. In kört Tied allns innehmen wat man kriegen kann! So as hetzd Rehen wuselt de Lüü dör de Straten. Stadig gelt dat, immer mehr in noch minner Tied to pressen. De Tied wordt immer knapper, de Daag worden körter, ok de Jahren, un wi markt nich, dat wi all mitnanner old worden. In uns Gesellskup is de Tiednot een Bazillus. Mehr Tied to kriegen sünd de Wünsken van Arm un Riek. Üm daarhen to komen, versöökt se, Fast-Food-Eten in Stahn intonehmen, bi`d Autofahren to telefoneren, up`n Weg na een Kunnen noch flink een Beker Koffie ut de Automaat to trecken, E-Mails noch vör`d Fröhstück to checken un de dringend Doktorbesöök in de nächsd Week to verschuven. Dat Tiedkonto is immer övertrucken. Dat gifft noch so veel to erledigen. Un so fallt man övermööd in`t Bedd, an een moien Schlaap is nich to denken. Dat vörnahmen Tiedinsparen geiht faken so wied, dat de Minsk in`d Ümgang mit anner Minsken sük nich mehr komplizeert ofsnackt. Vandad geiht dat flinker: Smartphone un Whats-Apps. Un doch rönnt de Tied weg. De vernehmlek inspart Tied wordt dör anner Tätigheiden upfreten, bloot wi markt dat nich! Fröher geev`d ok al maal „Tiedseminaren“. Daar kunn man an all Ecken un Kanten Tied beter planen lehren. Kien spontan Gespreken un Beradungen mehr tolaten. Un wat is daarbi rutkomen? Nackt Termins bi`t Doktor: „Hebbt Se in nächsd Week, Dönnerdag, üm 14 Ühr Tied? Ik kann ok noch in övernächsd Week de Freedag, 8:30 Ühr, anbeden.“ Is dat nu moier? Fröher weer dat doch moier! Flinker! Noch flinker! Aver so flink de Minsk ok rönnt, man hett dat Geföhl, he kummt nie nich an. Immer mehr Minsken rönnt dör de Alldag un ok dör ehr Freeitied. Ok in Urlaub! De Urlaub ok to Huus verlängern, dat is de Devise. Daarüm wordt knipst un Filme dreiht ohn Enn, daarmit de Leevsten wiesen kann, waar man denn wesen is. To Huus ankomen worden de Billers up Computer brocht oder to Papier un eenmaal ankeken. Dat weer`t, un daarför de vele Upwand? Vandaag weer een beten „Müßiggang“ ganz good. 1825 kemen de Minsken up 82 Wekenarbeidsstünnen un vör 100 Jahren up 57 Stünnen. Un vandaag? 35 Stünnen! De Produktion moot stimmen, de Ziele moten stimmen. Up de digital Markt jagd een Erfindung de anner. Jüst hett Apple een Rekenmaschin för`d Handgelenk rutbrocht. De kann allens wat een groten Computer ok kann. Un köönt wi daarmit Tied insporen? Nee! Sük Pausen günnen, daarvan is de Minsk wiet weg. Se gellen wiethen as verloren Tieden. Un so stött he an Grenzen. Mit Pillen un Waakmaker versöcht he stännig, de Anschlüssen nich to verleren. Kien Minsk denkt daaran, dat Hetzen to stoppen. Wenn een rönnt, rönnt all annern mit. Rudelbilden so as de Bisonherden in Wildwest. Wi sullen uns dörringen, Pausen intoleggen. Mien Oma harr een Spröök an`t Müür hangen: „Günn di watt, ok wenn du in (Tied)-Nood büst, wat hest du van`t Leven, wenn du eerst dood büst.“ Mehr Muße is de Schlödel to`n Leven. Wi all bruukt mehr Entspannen. De Levensqualität wordt steigert, wenn wi uns immer weer fraagt: „Hest du vandaag al entspannt?“ Geneeten wi jeden freejen Ogenblick. Wi sullen de „Langsaamstraat“ langlopen un up een Bank setten. Mit Nahbers snacken. Een Dichter hett maal seggt: „Well van sien Dag nich twee Drüttel för sük hett, is een Sklaav. Rudi Rabe 24.09.2020 |