Huushollen in olle Tieden

Besünners in de Nakriegstied harrn wi jo weltwied een Knappheid van Eten und Drinken. Nood un Hunger nich bloot in Dütschland, ok in eenigen anner europäische Lannen. Erst 1950 weer dat mit de Levensmiddelkorten to enn. Ok wenn de Laag wegen de Buuereen up ’t Land dütlich beter weer as in de zerbombt Steden, weet ick noch, dat mien Moder ördentlik huushollen muss, dormols in Mullbarg bi Wiesmoor in Ostfreeslaand. Mien Vaader weer na d’ Krieg in Gefangenschaft un mien Moder weer alleen för de Familje töstännig. Wi harrn Höhner för Eier (mien Moder swoor up witte Leghorn-Höhner) un Karnickels för ’t Fleesk. Melk kregen wi jedeen Dag van een Buurnhoff in d’ Nahberskupp.

Affallen Appels hebbt wi uns dor ok upsammeln dröfft. Sömmerdaags gungen wi Kinner in’n Busch, üm Bik- un Krunzbeern, aaber ok Brummelbeern to sammeln. In d’ Tuun harrn wi all dat, wat för uns Eten wichtig weer. Un all, wat ’n inkoken kunn, kwamm denn in grote un lütte Inweckglös för de Wintertied in uns Keller. Nebenbi sammel mien Moder ok noch för de Buurn Tuffels achter d’ Plog, un se kreeg dorför hör Winterandeel Tuffels na Huus. Weer all nich eenfach, dormols in de Nakriegstied, wo so völ Minschen düchtig lieden mussen.

In disse Tosomenhang fallt mi een Geschicht in, de Rudolf Folkerts ut Marienhaf mol upschreven hett. Een Geschicht ut Ostfreesland to ’n Smüsterlachen, de sick dormols in de deepste “Walachei“ afspeelt hebben schall. Ick hebb se ’n beten körter upschreven un up mien Platt torechtbogen.

Lüd, de blot so’n lütt Hoffsteed harrn, harrn dat dormals ok nich so licht. Se mussen hör Familje, un de weer meest nich lütt, dör de Tied kriegen, so good as ’t man gung. Een Koh kunnen se sick meest nich leisten, aaber Höhner för d’ Eier, ’n Schaap för d’ Melk un een Schwien för Fleesk un Speck.

Bi Jan un Antje weer dat Schwien all up tweeunhalf Zentner anwussen, dor wurr ’t tomol krank. All Huusmiddels hulpen nich, nix slog an. As Dr. Poppinga rein tofällig vörbikwamm, leeg dat Schwien all doot up ’n Grund. De ganze Familje sat nu mit bedrövt Gesichten in d’ Köken; weer ja ok schlecht genog, dat dat Schwien dot weer. Wat för ’n Verlust! Kunst rein nich över wegkomen. De Doktor keek sick tosomen mit Jan un sien Lüd dat Schwien noch mol an. Un denn see he, dat se dat Schwien heel deep verbuddeln mussen un se dröfft dor jo nix van eten. Dat Schwien weer giftig, un wenn dor een van eten de, denn gung he heel

wiss dot. Un wiel de Doktor wuss, wo stuur dat för Jan un sien Familje weer, mak he dat düppelt schlimm und see, dat dat Schwien noch vandaag ünner d’ Grund muss, anners kunn he för nix mehr liekstahn. Jan keek heel benaut un Antje nich anners. Ganz trurig hörn se sick an, wat de Doktor dor seggt harr, man begriepen kunnen se ’t nich.

Na ’n gooden Week kwamm Dr. Poppinga mol weer bi Jan un Antje vörbi, üm to kieken, wor se dat Schwien vergraven harrn. So heel troo he de Saak woll nich, denn he wuss ja, wo armselig de Familje dor bi längs komen muss. Jan keek denn ok so ’n beten sporsam bi Siet, as de Dokter fragen de, wor dat Schwien vergraven weer, un Antje much ok gor nich so recht töhörn un wull all to d’ Köken utneihn. „Halt, hier blieven!“, reep de Dokter, „nu seggt bloot, ji hebbt dat Schwien doch noch upeten. Dat is ja ’n Stück ut ’n Dollhuus, so een krank Schwien in d’ Pott tokriegen!“ „Ochheer, Herr Dokter“, kwamm de Antwoort, “wi weten ’t ja woll, un wi wulln dat Schwien ok vergraven. Man denn weer uns dat doch to schaa, dat moi Deer so för nix wegtodoon. Ja, kiek, un denn hebbt wi Oma dran waagt, hemmen hör wat van ’t Schwien to eten geven. Un as hör dat good bekomen weer, hebbt wi uns all doröver hermaakt … .“

Hans-Jörg Beyer

07.04.2011