Hüüt geiht dat an Boord

Hüüt geiht dat an Boord…

Mann in de Tünnen, daaglang ramenteern
in us Noorden Harvststörms ahn Ennen. Ick ahn dor ni nich, as ick as Muskant
dat Anbott vun een Stadtverwaltung annöhm, de ehr’n Bedriev-Utfloog op een grotes
Binnenschipp mit Catering bucht harrn…Handys geev dat dormaals noch nich,
wat in Frööhtiet annerdaags na düssen wilden Töörn in Stöörm för mi noch bannig
Folgen hebben schull. …….

Mit „Freddys“ Ohrwörm: „Hütt’ geiht
dat an Boord“, live op ’n Quetschkassen speelt, schull ick glieks richtig Stimmung
ruutketteln un achterher mit mien Musikanlag
to ’n „Dans-op-de-Deel“ opspelen. – Heftige Störmwind huul un pietsch
uns as naarsch üm de Ohren un harr denn See
unbegrieplich opwöhlt.- Op de Stüürboordsiet bi de vördersten Schieven un de ganz fast
anschraven Dische un Bänke fünn ick mienen Platz. – De Fier-Gesellschop schull
eerst op de anner Seesiet tostiegen un müss nu gottsleider op de matschigen
Toweeg ünner ehr Regenschirms in wilde Stormböen uthalen. – För so ’n
Gesellschop heet dat vör grote „Events“ bi de Damenwelt, sik düchtig optostylen, (fien maken) mit
veel Besöök bi de Hoorsnieders un Modehüüs. Nafraagt würrrn in düsse Tieden
jümmers geern de schicke „Farah-Dibah-Frisuur“, natüürlich hoochhackige
12-Zentimeter-Pumps, modisch korte Miniröck un de oftins gottsleider överdreven swatten
„Eyeliners“ un „Kajalfarven“ för üm de Ogen herüm. –

Rechttiedig legg uns Schipp af un
kränk in pickenswatte Avendstunn dörch de bannig opsternaatschen Wielen. Ick dach noch
bi de wrangelige Schukelee: „Een gode Dag för so ’n Utfloog is dat ni nich,
avers kann sick Eener dat passende Weder utsöken?“ För kettelhoorige Magens gifft dat ja
bi Verlett bestimmt Spietüten för Seekranke un in Nootfall blifft ja ok noch de
Reeling in bestimmte Situatschoonen……

Na ’n gode halve Stunn kabbelige Fohrt
sööh’n wi Taschenlampen an ’t vermeentliche Seeufer achter Reetschalms in
Düüstern opblitzen, wat för ’n Kaptein woll bedüden schull: „Hier mölt Ji anstüern! – Mit
mien Quetschkassen för de Boß schnallt stünn ick in Töövpositschoon bi de vördern
Rampe, üm mit „Freddys Quinns“ bekannte Slager: „Hüüt geiht dat an Bord, hüut’ segelt
wi foort“, die Minschen maritim to
begröten, as uns Anlegg-Manöver sik in
Sekunnenbruuchdeele in een „Tohuwabohu“ verwannel. – Bläder strakeln langs de
Finsterschieven un denn schrapen afbroken Twiegen mit ni nich beleevtes knacken un krieschen an
de Boordwand lang un reten mit grohliches Gedruus an de Stüerboordsiet de
groten Sietenschieven samt de höltern Fassung ut de Rahmens! — Lööt hier dat rühmliche
Riemel vun „Nis Randers“ vun Dichtersmann „Otto Ernst“ gröten? ….

Tscha, wat harr de Watergott „Neptun“
sik för düsse plaante Bedrievfier utdacht, as een riesige Eekenboom vun Natuurgewalten
ümreten würr un nipp un nau jüst neven denn höltern Steeg in de Fohrrönn vun
See gnetert weer un dat normaale Anleggmanöver verhinner? – So ruusch uns
Schipp mit sien Tunnen an Gewicht un grote Swung in de Eekenkroon un de
leefvull opwennige Dekoratschoon, de ümweihten Munddöcker, dat Geschirr, Glääs,
Ierdnöötbekers un Soltstangen weer nix mehr to sehn! Schockstarre allersiets, — Motoor
ut! — Bloots de Storm tov mit sien
Urgewalten un de wolkenbruchoordige Regenschuur, as
güng de Welt ünner……

Na düsse gresige Verfehrnis harr ich
noch bannig Hartpuckern, wieldat ick
doch graad noch dor stahn harr, woanns de Eekboom nu mien Muskantenplatz innommen harr. Ok de Crew, noch mit liekenblasse
Snuten, reet sik nu na de eersten Schrecksekunnen tosamen un överwünn dat
unschööne „Binah-de-Büx-vull-Geföhl“ un de Denkperzeß sett weller in: „Redden,
wat noch to redden is!“…..

Toeerst smeet de Kaptein nu denn
Schippsmotoor an, üm us Havaristen trüüchwarts ut de riesige Eekkroon to trecken. – De
Schippsjung harr denn goden Infall un bölk nu mit hoochrote Backen: „Ick haal
een Persenning ut dat Kabelgatt, dormit könnt wi de tweie Finsterfront
afkleven. Prima Idee! – Ick grabbel ut mienen Kavelkuffer eene Rull mit mien
Panzerkleevband un in „null-Komma-nix“ harrn wi, Hommer un Nagels dorto, de
apen Finsterhöhlen afdicht. – De Kapteinsfru wies bannig „Nehmerqualitäten“ op,
wies sik as taffe Deern ut un snucker mit Trutz in de Stimm: „Das kann doch
einen Seemann nicht erschüttern, Lüüd!“…….

Ick heff later in mien Leven noch ni
nich so ’n derangeerte Fiergesellschop in so eenen jammervullen Tostand sehn.
De matschigen Hacken vun de Pumps, schietige Schooh, de pladdernatte Hoorpracht un de vun
Regen verlopenen Karjalfarven üm de Ogen un de düür un verschannelte
Fier-Kleedaasch. – Eegentlich een TV-Rönner für de Senn:„Kuum to glöven!“

De ganze Gesellshop kunn nu opletzt
erlichtert an Deck gahn as jüst een Mannsminsch luuthals brüll: „Lüüd, alle
maal herhören, wi faat an Deck mit an, dat Chaos optorümen. Dat is uns
Johresfier un dat blifft uns Johresfier!“ – „Bravo“, rööp jichtenswer, „Nu
eerst recht!“ – Un so güng de Nachtfohrt mit bummelig dree Stunnen Verlängerung
wieter un ok de „Dans-op-de-Deel“ bit goot Klock
2° in Frööhtiet. – Wat mi avers bannig pier, weer de Saak, dat ick mien Fru vertellt
harr, düsse Fier geiht bloots bit kort vör Middernacht un ick harr ehr geern de Sorgen för
mien Utblieven verkloort.

Op Anwies ünnerbröök ick so gegen
Klock 2° de utlaten Stimmung un süng mit heisere Stimm dat luurletzte Leed: „In
Hamboorg seggt man Tschüüs“, as mi twischen jümmers noch garstige Windboen un
kappelige Wielen dütt mi mulmig vertruute Gedruus in ’t Ohr drüng. – Un
wohrhaftig, – unglöövsch, as vun Geisterhannen, würr de gröne Persenning ut de apen Rahmens vun de Finster
reten un all in de Neegde sittenden, vun Danzeree sweetigen Lüüd, Dische, Glääs un
Buddels verswünnen dorünner. – Dat Begriepen un
verbiesterte Gechrie un de chaotischen Tostännen bi de vertwiefelten
Minschen is in so schreven Vertellers bloot swoor weller to geven!…….

Een absünnerliche Situatschoon is mi
avers bit in hüütige Dag noch lebennig vör Ogen! Een gewaltige Eekentwieg harr
sik mit sien scharpe Holtsplitter vörn dörch de daalreten Persenning bohrt un
denn nipp un nau de sowieso all verschandelte „Farah-Diba-Frisur“ vun een beten
to dralle Daam utsöcht, de nu vull gröttste Panik üm Liev un Leven schrie un in
luurletzten Momang vun twee starke Mannslüüd wegen drauhende „Skalpverlust“
anhievt würr!……….

De Lüüd kömen all denn doch opletzt
unbeschaad vun Boord un ick hunnenmööd mien
Musikanlaag in mien Auto verstaun un kööm so gegen Klock 4° in de Frööh
to Huus an. To kaputt to ’n duschen slieker ick
dorna ganz liesen in Bett, woanns gegen dat heller wardende Licht in ’t Finster
mien Fru vermeentlich ganz deep slööp. -„Maak se man gor nich eerst waak“, dach
ick, avers, dat weer se ut Soorg all de halve Nacht ween un so weer de eerste
Fraag vun ehr in ieskolte Ton: „Kannst Du mi vertellen, woanns Du nu her kümmst?“ – Op düsse Fraag stodder
ick jichtenswo sowat ruut as: „Du warrst dat ni nich glöven, aver hüüt in de
Nacht sünd wi tweemaal bi denn Storm mit uns Schipp in eene grote Eek föhrt!“ – Ehr ieskolte
Anter: „Treck Di fuurts weller an, düsse Eek will ick kennenlieren!“ –
Funkstille, — Kann man so unglöövsche Utreed wohrhaftig begriepen?….Annerdags to Meddagstiet kööm mien
„Alibi“ as Bestätigung vun dat Eekboomdrama!