Inkopen in de 50er Jahren – Erinnerungen
| |
INKOPEN IN DE 50ER JAHRN – ERINNERUNGEN Ik hebb mi torüggerinnert an mien Schooltied in de 50’er Jahrn in Mullbarg, dat liggt 3 km weg van Wiesmoor. Dat weer ’49 bit ’59. In disse Jahr 2009 in April hebb ik mit mien Klass van’t Middelschool, vandaag seggt ’n Realschool daarto, de 50-Jahr-Fier in Wiesmoor hatt (1959 – 2009). Wi harrn in Mullbarg een Gemischtwarngeschäft, so’n Tante-Emma-Laden, waar wi uns Grundnahrungsmiddel un allens för’n Huushollen kopen kunnen. De Levensmiddel geev dat nich verpackt. Över’n Waag worden de Saken in Papiertüten füllt oder in Papier inwickelt. För Spitztüten, de ja nich ohn Help up de Waag stahn kunnen, un dat hebb ik noch genau vör Ogen, weer daar so’n Ring anbrocht, wo de Spitztüt to`n Füllen good in stahn kunn. Dat meste Gröntüg harrn wi in uns Tuun. Wenn wi frisch Saken kopen wulln, muss mien Moder de 3 km mit Rad na Wiesmoor fohrn. Daar geev dat denn to’n Bispill ’n Melkmann, Backer, Slachter oder ’n Fiskhandelsmann. In’t Melkladen geev dat neven Melk ok Botter, Kees un Quark. Botter wordt van’n grode Block ofschneden un utwaagt. Wenn du Melk kopen wullst, harrst du dien egen Melkkann oder een Glasbuddel mitbrocht, un de Melk wordt mit een Maat an’ langen Steel ut de Melkbumm offüllt. Wegen de Melk, de wi jeden Dag frisch bruken, kunn mien Moder nich jümmer na Wiesmoor fohrn; un so muss ik de Melk in so’n Aluminiumkann mit Deckel un een bewegliche Henkel van een Buurnhoff bi uns in de nah Ümgebung holen. Brood geev dat ok bloot in’n Stück, nich schnieden. Daarför harrn wi een mechanische Brotschniedmaschien in’t Hus. Mien Moder harr bi’t Inkopen n’Körf un Taschen mit un kunn bloot soveel kopen, as se dragen oder an’t Rad hangen kunn. Dat weer immer ’n langen Törn, so van Geschäft to Geschäft. Un denn hebbt wi wat Besünners in Mullbarg hatt: Jede Week keem een Backerwagen mit ’n Peerd daarvör, un denn geev dat Rosinenstuten un Wittbrood, ganz frisch; aber ok Koken harr he daarbi, to’n Bispill de leckere Kranz- un Botterkoken, un Schnecken. Un noch wat Besünners harrn wi jede Week: Daar keem freedags de sogenannte „Fiskwagen“; aber dat weer gaar kien Wagen sünnern een Motorrad, waar se noch so’n Kasten tüschen Sitz un Achterrad boet hebbt, waar denn de Fisk in weer mit mennig völ Iesklumpen in to`n Köhlen. Dat kann sick een vandaag gaar nich mehr vörstellen. De Ladenbesitters wohn’t meest mit in dat sülvige Huus. In’t Laden wordst du van de Inhaber mit Naam begrött un verofschiedt; man snack över Familljensaken un de een wuss van de anner wat so all bi hüm passeert weer. In de Geschäften wordst du beraden un harrst Hülp bi’t Utsöken. Vandaag in de groot Hüs kummt dat immer weer vör, dat du een’n Verköper söchst, de meest nich daar is, un denn söchst du noch stunnenlang na dat Deel, wat du kopen wullst. Fröher reep de Ladeninhaber in’t Dörp achter een an: „Wat is mit Oma, hebb se lang nich sehn?!“ oder „Gröt mi to Huus“ un „Gode Beterung.“ Dat weer allens noch so persönlich un ok woll so meent. Vandaag heet dat mechanisch „Schönen Tag noch!“. Bloot, … is dat ok woll ehrlich meent? Ik weet ok noch, wenn ik van mien Moder na uns Koopmann Oltmann Reil schickt wordt, denn harr se allens up een Zeddel schreven un ik bruuk em bloot övern Ladendisch langen. Un denn reep mien Moder noch achter mi an: „Die Rabattmarken nicht vergessen!“ (up Hochdütsch, denn mien Öllern kunnen nich Platt snacken). Ja, un wat weer dat doch moi, wenn bi’t Rin- un Rutgahn ’n Glock an’t bimmeln weer un bi’t Betahlen de grode Kass an rappeln un pingeln weer. Dat weer doch spannend mit so’n altmodsche Kass: Daar stunn de Ladeninhaber in sien graue oder witte Kiddel und bongte de Priesen in de Kass mit de Tasten, de so na baven stunnen. In dat Rückfenster van de Kass kunnst du de Tohlenschiller sehn, un denn dreih he jümmer de Kurbel an de rechte Siet, un dat ratter un pingel ofwesselnd. … un denn, na’t Betahlen, greep uns Koopmann meest noch in so’n groot Glas, un denn kregen de Kinner meest een rosa Henntjebeerbonschen schenkt, un de Bonschen seeg ok ut as’n Henntjebeer. Ja, … so weer dat domaals, un ik denk immer noch geern an de Tied torügg!
| |
