Lisa ut uns Nahberskup

wurrn un ene bildhübsch Deern. Daar hebbt de groten Jungs bi uns in de School

all van snackt. „De wordt na ehr Abitur seker een Modell“, hebbt se seggt. „De

hett ja ene wunnerbaar proppere Figur!“ – Ja, dat stimmt, Lisa kunn sik sehn

unnerhollen. Ik weet dat noch, as wenn dat güstern weer. Uns Papa un Hinrich

Grönefeld stunnen s`avends an de Purten un snackten. Daar froog mien Papa:

„Hinnerk, musst du denn ok s`avends mit de Flinte üm dat Huus lopen un de

Bödels wegdrieven, de ja Lisa an de Haaren willt?“ „Da seggst du watt, Alfred,

dat mag woll bold so wied wesen. Noch hebb ik se in Griff, un se hört up mi.

Lang woll nich mehr. Na, dat weten wi ja van uns  ok,“ see Onkel Hinnerk, „daar kann een keen

dat Seggen harr, mag woll de Mester ween hebben, is mi so upfallen, de harr

bannig krumm Benen. Ik hebb mi al wunnert, wi een mit süchse Sävelbenen lopen

Hinrich Grönefeld tohoop un snackten. As ik nahder bi keem hör ik Onkel Hinnerk

noch seggen ….“mit de Ledder an`t Huus. Dat musst du di maal vörstellen! Ik bün

Straat, lachde un see to Onkel Hinnerk: „So, Hinnerk, dien Fensters sünd nu

bockfast! Nu schall daar woll noch ne Tied up hen gahn, bit dat du Opa wordst!“

Denn hebbt se all lacht. Ik in de Rieg mit – aver waarüm, daar bün ik eerst