Schmöken

Schmöken

Van Jever bit na Wittmund sünd dat acht Kilometers, torügg genau so veel. Wi beid Jungens weern noch lang nich in dat Öller, dat wi uns maal mit een Piep vull Tobak up de Straat sehn laten druffen. Wi harrn dat woll al hier und daar togang hat. Uthöhlt Kastanie mit`n Röhr ut Schilf. Harrn daar denn Törfmull un dröge Blöe ut stänkert.

Nu aver harrn wi jeden fiev Groschen tohop un wullen uns maal richtig wat to`n Schmöken günnen. Is ja woll gelacht, wi weern doch al lang grode Jungs. Wi weern jüst darteihn Jahr! In uns Heimatstadt, wurr all seggt, weer dat to upfällig, daarüm gung dat nu mit Rad na Wittmund. Un wu gau weern wi daar. Harrn glieks een Kiosk up Sicht un mussen bloot noch beten luren, dat de anner Kundschaft verschwinnen  dee. As wenn wi d` ofmaakt harrn, stunnen wi up Tohnenspitzen vör de Bude un keken de Verköper an. „Na Jungs, Ies to`n Groschen,  `n Rull Drops, wat schall dat denn wesen?“

    Bild: Sebastian Widmann/DDP

„Nee, geevt se uns man twee Schachtels Zigaretten!“ „Wat för een Marke schmökt jo Vader denn, Kinner?“ „Vader schmökt Piep. De Zigaretten sünd för uns, uns sünd jüst utgahn.“ Lütt mallet Geföhl harrn wi ja, of wi woll welke kregen? Man ja! Uns Sörg weer unnödig. De nette Minsk pack twee Schachtels mit je fiev Glimmstengels up de Teller vör sück, up de uns Geld al lang töven dee. „Hebbt de Herrschaften ok woll Rietsticken,“ fraag he. „Wetst woll Striekhöllers?“ Nee, de harrn wi nich, ganz vergeten, de to Huus mitgahn to laten. So kregen wi denn ok noch Füer van sien Füertüüg un dampen up uns Fohrröd torügg na Jever to. De Schlöttorn wunner sück al van wieden.

Dat dat nu wat besünners weer, uns Schmökeree, dat kunn man jüst nich behaupten, man eenmaal mutt dat eerstmaal ween! As de Glut denn binast al an de Filter keem, full uns in: Wi hebbt kien Füer för de Nächste. Ohn Füer kien Damp. Jawoll, denn wurdt even de een an de Kipp van de annern ansteken! Un wat harr de nette Mann ut de Kiosk noch seggt? Wi schullen de Damp man düchtig inhalleren, dat harr he seggt. Nich bloot so paffen, daarvan bleev dat Nikotin bloot boven in de Kopp sitten un man kreeg Koppien. In de Lung hör dat, denn dee uns dat nix. Van daar kunnen dat denn eenfach wedder uthosten. Jungedi, wat harr de Kerl Recht! Wi hosten, knücheln un quiesterten, dat dat man so richtig Aart harr.

Water schoot uns man so ut de Ogen. Wat wurden de acht Kilometers lang! Mien Fründ steek sück jüst een an miene Kipp an, daarna weer ik denn wedder an de Rieg. So gung dat een üm anner. Wie kemen an dat Siel, dat kört vör de Stadt unner de Straat dörgeiht, hebbt uns an de Slootskant sett. De Schlöttorn grien achter de Nebel. Un dat bi Sünnenschien! Mien Mitstrieder weer ganz witt in`t Gesicht un ik, so meen he, ik harr woll de Geelsucht. Koppien kreeg ik ok al bi lüttjen, harr woll doch toveel pafft. Un wat dat Middageten weer, dat wuss nich so recht, na welke Sied dat dat nu hen schull.

S’avends schmuck mi dat Eten nich un Moder maak sück Sörgen. Vader fraag schienhellig, of wi al in de School leernt harrn, wo de Hauptanboogebieten van Tobak liggen deen. Annern Dag bi de Riethall. Wat hebbt wi de anner Jungs wat vörprahlt! Dat dat Schmöken dat eenfachste van de Welt is. Up eens mutt man bloot achtgeven: De Kunst bi`t Schmöken is, dat de Damp immer in de Lung kummt. Nich so paffen, dat gifft Koppien!

Anton Janßen

Archiv: Ernst Duden