Vandaag noch maal na`d School gahn
|
Vandaag noch maal na`d School gahn Na Ostern 1942 weer för mi de schoolfree Tied vörbi. Dat heet ok, wi harrn een mall Tied, dat weer Krieg un uns Vader bereit sük vör, Soldat to wurden. Mien Moder gung mit to mien Inscholen, de ohn groten Pomp un Tatütata över de Bühn gung. Kien Schooltüten so as vandaag, kien Fotograf, kien Reden vanwegens „Verlaten van de Warmt in Huus“, nix. Denn Upstellen in Rieg un Glied, links de Deerns, rechterhand de Jungs, denn de Inmarsch in de Klassruum 1 van de tweeklassig Volksschool. Man eben kunn man een Deern blaren hörn, Jungens weern tapfer: Een düütsch Jung blaart nich! Wi Eerstklässler kregen uns Platzen in de eerst Riegen. Ut de Sicht van de Schoolmester, de Jungs rechterhand un de Deerns up anner Sied. De ölleren Schöler keken neeisgierig to. Neven de groot Müürtafel hung dat Bild van Adolf Hitler. Na een Stünn weer de eerst Schooldag al wedder vörbi. Wenn dat doch immer so blieven kunn! Bloot wenig Moders weern bleven, üm de Kinner wedder na Huus to geleiden. Wi annern gungen alleen to Foot na Huus. Recht spaarsaam weer de Inhalt van uns Ranzen. Uns Rüsttüüg bestund ut
De öller Schölers kemen de Neeitied al wat nahderan, ehr neei Weten mit Leesböker, Rekenheften un Tintenpennhollers to vergröttern. Wi strengden uns an, mit Konzentration un Gehorsaam de Vördräg van uns Schoolmester to begriepen. He maak up uns nu nich de Indruck, dat he een vaterlk Fründ weer, sünners ehrder as een Utbiller van de Wehrmacht. He harr kien Revolver bi sük, daarför aver een Rohrstock, de bi hüm up`t Pult leeg üm bi passend Tied daarmit to drohen un ok totohauen, wenn wi uns to dösig anstellen deen. De Deerns worden utnohmen, de mussen in Eck stahn. Ik besinn mi geern an mien eerst Schooltied un de Jahren daarna, an de Kameradschaft un Bliedskuppen, ok wenn se noch so lüttje weern. De Utwirken van`d Krieg weern to spören, aver tohoop beter to verdragen. Bit as dat düster wordt tramtatern wi an frisk Luft. Eerst uns Moder maak s’avends daarmit een Enn mit ehr Roop „Rinkommen“. Vandaag stell ik mi vör, ik moot noch eenmaal mien Schooltied antreden. Ik bün wedder bold söven Jahr old, nich so good dörtrainiert, van wegens dat Fernsehen un van de groot Konsum mit de Videospelen up mien Smartphone. Moder brengt mi mit ehr neei Golf direkt vör de Schooldöör un seeg ton eerst Maal mien tokünftig Mitschölers. Een jung Schoolmesterin geleit uns in een up Hoogglanz poleert Klassenruum mit Zentralheizung un LED- Luchten, anstatt fröher de gussiesern Oven un de eenzigst Deckenlamp. Jedeen Kind kriggt een egen Stohl un Disk (nu nich mehr mit een inlaten Tintenpott). De Schoolmestersk sitt achter ehr groten Disk un stellt sük mit hör Naam vör. Ok wi nennt uns Naams un schölt verraden, wat uns Hobbies sünd. De Tafel an de Müür is weg, een groot digitaal Apparat hangt daar nu. De Schoolmestersk kann nu van ehren Disk un Computer de Apparaat bedenen un uns dat ABC bibrengen. Nich mehr mit Schefertafel un Griffel, vandaag mit Schrievstift un Block övt wi uns Wöör. Nüms van uns is daarbi, nich bit 100 tellen to können. Tominnst deith jedeen so schlau. De eerst Schooldag is flink vörbi. Van de Moders kriegt wi prall füllt Schlickertüten. De maakt sük good up dat Inschoolfoto. Mennigeen Vader drängeld de Schoolmestersk to blieven, se willt noch Billers mit hör Smartphones scheten, üm dat se se gliek in de Welt posten köönt. An nächsd Dag sücht de Welt al anners ut. Kien Upregung mehr. Dat Kieken dör’d Klassenruum is nu klarer. Schummeln so as fröher is immer noch anseggt. Nich mehr mit Vörseggen, nu mit dat i-Phone, dat ik bi’d lesd Wiehnachtsfest van’n Wiehnachtsmann schunken kregen hebb. Van wegens Wiehnachtsmann, ok bloots een Utfinnen van de Ollen. Bequem Kleder kann man dat jüst nich nömen, de ik dragen moot. All seggt, dat is Plicht, anners wordt man nix in’d Leven. Al fröh schullen de Minsken anfangen, sük an de Welt van’d Wohlstand to gewöhnen, stund in een Annonce. De schoolfreei Tieden sünd besett mit Instagram, Facebook un TV. Ik will doch mitsnacken können! Fazit: Wenn ik de beiden Epochen verglieken do, treck ik de eerst (echte) Tied vör. Wi weern veel natürelker, slichtweg un tovten in de Natur rüm. Hauptsaak weer, dat Tüüg weer anbrocht un in Winterdag warm. In Sömmertieden harrn wi meest bloot een Hemd un Büx an. De Schoolmester weer nich an schellen, wenn de Schooh to Huus bleven weern. De Rohrstock truur ik nich na, de hett uns Jungs to richtig Mannslüü maakt, uns to Stahl maakt un taai. Disse Tied blifft mi in good Erinnern. Ik bün dankbar, dat ik dat beleven dröfft hebb, ok in de schwor Kriegstieden. Rudi Rabe
|