Wu hett sük de Welt verännert

Wu hett sük de Welt verännert

Ik kann mi nich helpen, ik glöv, de Trappen wurden vandaag steiler boot as fröher. Un se sünd ok hoger worden un dat gifft ok mehr van de verdammt Stufen. Wat dat ok ween mag, dat is doch nich mehr mögelk, twee Stufen up eenmaal to nehmen. Daar is nix to maken! Un so moot ik sacht de Trapp anhoog gahn. Un na ünnen geiht ok nich mehr so. Gottseidank gifft dat an beid Sieden Handlöper.

Un daar is mi noch wat anners upfallen. De Bookstaven in Zeitungen un Böker sünd ok lüttjer as fröher. Hett woll wat mit Insparen to doon. Wenn ik morgens de Zeitung lesen will, moot ik se hoognödig wied weg hollen. Un ok denn noch moot ik mien Ogen verrenken, üm överhaupt wat to erkennen. Un eerst de lüttje Tahlen up de Telefons, de kannst ja vandaag nich mehr richtig sehn. Ik glöv, de Telefonverköpers rükt daarbi bovendeem een Geschäft, se willt Vergrötterungsglös verkopen. Dat is doch lachhaft, ik in mien Öller sall mi een Fock toleggen, dat is doch lachhaft, is dat ja!

Aver wat nützt dat all. De Minsken brummeln vandaag so lies vör sük hen, dat man se nich verstahn kann. Wi sünd doch nich mehr in Krieg, vanwegens „Feind hört mit.“ Ik wunner mi, wenn de Nahbers an mien Mür kloppen doot, wenn ik jüst an`t Fernkieken bün. Daar reert jemand: „Leiser!“ Ok de Ofstannen hebbt sük in Vergliek to fröher vergröttert. So to`n Bispill is de Weg düppelt so wied van mien Huus weg na`d Bahnhoff. Oder wenn ik na de Bushaltestee gah, de Weg is veel wieder wurden. Ik hebb dat upgeven, de Omnibussen natorönnen, wiel se nemelk ut Boshaftigkeit fröher losfahren doot. Ik kann mi noch so anstrengen, ik krieg se nich in.

De Kleerfabriken verarbeid ok nich mehr dat gliek Material as fröher. Dat is all up snell Verbruuk ut. Oder waarher keem dat anners, dat all mien Anzüg to`n Ingahn neigen doot? Besünners in de Gegend üm mien Tallje un an mien Büxenbodden is all to knapp verarbeid. Un de Schohriems sünd vandaag to swaar to antofaten. Fröher weer dat doch eenfacher! Ja – un dat Weer eerst! Dat hett sük ja so verännert. De Winters sünd koller wurden un de Sömmer veel heter. Ik wull ganz geern utwannern, wenn dat nich all so wied weer. Ok de Sneei is sworer wurden. Vör allen, wenn ik hüm wegschüppen moot. Un de Zog hett ok tonohmen. Dat moot woll an de neeimodsk Fensters liggen.

De Minsken warkt alltosomen jünger, wenn ik se mit de Tieden verglieken do, as ik so old weer as se. Annerlesd harrn wi Schooltreffen. Ehrlich, ik hebb mi verfehrt, as ik mien Schoolkameraden, Jungs un Deerns, na all de Jahren wedderseeg. Mien Dünken na sünd se all veel höflicher wurden as fröher. Erna, de ik tonächst nich erkennen kunn, see to mi „Sie!“ Un Willi eerst, de harr gaar kien Haar mehr up Kopp, wo he doch fröher so lang Haar hat hett. Un Helene humpel up mi daal. Se harr een neei Hüft kregen, vertell se mi. Wat nich all gifft.

Ik moot nu aver seggen, de Lü van mien Öller seegt wied öller ut as ik. Bün ik denn ok al in dat Griesenöller? Willi mit sien Glatzkopp un all de fröher jung Deerns mit hör witt Haar. Ne man ne, daar gehör ik doch noch nich to! Hermann keem nich alleen. He keem mit sien Handstock. He weer fröher een good Footballspeler un nu sowat? Ach nee! Gertrud seeg van all de Deerns noch an besten ut. Bloot hör Ohren keken beten groot ut hör Haar herut. Gefällig harr se hör Haar över de Ohren kämmt, aver man kunn doch sehn, se harr up beid Ohren dick Hörapparaten. Arm Gertrud.

Na`d Koffiedrinken sett een Marsch na de Toiletten in. Man kunn aver nich utmaken, dat de Tassen grötter weern as fröher. Helga flüster mi to, dat se dat so mit hör Blaas harr. Un Hermann, de rechts van mi seet, jammer alltied van sien Prostata. He seeg aver ok wat Goods daarbi, so kunn sien Liev ok kien Water speichern. Un dat weer ja lesderhand ok good för`d Hart. Na ja, een Blutdrucktablett muss he ja nehmen, harr sien Doktor seggt.

Mi is tolesd upfallen, dat ik van mien Ehemaligen dree- oder veermaal datsülvig hört hebb. So as een Echo: „Ik kann nich klagen, ik kann nich klagen, ik kann nich………………….“ Ach Gott nee, bün ik denn nu al in een Pleegheim? Daar seggt doch glatt Arnold to mi: „Du büst ok dicker wurden.“ Na ja, de modern Kokeree is ok nich mehr so as fröher. Daar is to veel Fett in. Un ok noch to veel Zucker. Apropo Zucker. Henny seeg as jung Deern so zuckersöt ut. Un vandaag? Se hett hoog Zucker. So fein lüttje Muustähnen harr se fröher. Nu keken groot Peertähnen ut hör Gesicht, passt överhaupt nich to hör Upmakung.

Nu stah ik vör mien Spegel un kiek daarin. Ik gah daarvan ut, dat de Spegel echt is. Ik kann mi doch up mien Spegel verlaten? Ik kiek un kiek, mien Gesicht hett sük nich verännert. Oder doch? Wenn man van mien licht Haar ofsehn kann un van mien rood Nös un de Falten üm de Ogen un de grötter wurden Ohren un de ruug Huud un……. Ik kann mi noch wahrnehmen, ik bün dat doch noch sülvst? Wat de Lü immer hebbt: „Du büst lesd Tied ok öller wurden.“ Recht hebbt se, de Sünn kannst`d nich anhollen. Aver mien Utsehen? Nee, ik bliev so as ik bün.

Rudi Rabe

26.03.2009