De flegende Diamant
Bontjebunte Waterjungfern sirren över
de Wischenbeek so swind.
un een Aantenpoor grünnel mit de Köpp
deep in ’t kloore Water.
Saftige Wicheln rascheln liesen an de
Beekkant in ’n laue Wind,
över de Wischen kreisen twee Aadeboors
un lannen dor later.
Ick sett mi för ’n korte Rast
versunnen neven de Beek in ’t kralle Gröön,
wull düssen Momang huutnah maal för mi
alleen in Roh geneten
dĂĽsset roore GlĂĽck, unverwohrens een
bunten Vagel in de Wicheln sehn,
de sik denn överkopp as ’n Piel in de
Beek an ’n Fischfang to meten.
Een lĂĽtte Stichling in sien Snavel
dĂĽker he avers glieks wedder op.
So ’n Beleevnis in de Neegde harr ick
mien Leevdaag ni nich sehn,
düsse schillernde Vagel, as „flegende
Diamant“ tomeerst in ’n Kopp
un kunn full Hartensfreid nagraad
seggen: „Ik heff denn Iesvagel sehn!“
Na korte Rast op Twiegen stört he sik
verwegen in’t Water vun de Beek,
lĂĽttje Fisch in Snavel, Parlen an de
Fittjen. - Ick huuk musenstill in ’t Gröön,
he verteern em mit ’n Kopp vöran un
flöög dorna ielig wieter lang denn Knick.
Un ick föhl mi as beschenkt, würr em
wull so balden ni nich wellersehn.
Een Tuunkrüper flöög op’nmaal mang de
Wicheln vull Opreeg hen un her,
sööh he Gefohren för sien lüttje
Königriek? - Föhl he sik vun mi villicht stört?
Wat för ’n Freden an de Beek, düsse
roore Ogenblick weer as ’n Präsent
mit Erinnern vör Ogen, wat man
gottsleider nich jĂĽmmers so kennt.
Addi Kahl
14.02.2022
|
