Fallobst

Ganz in`d Höcht un in de Kroon
hangt een Appel in de Boom.
He hangt daar still un leise
so up siene Art un siene Weise.

De Wind gung zart un zierlich,
he schunkel so manierlich.
Up Gras stunn Christa, harr woll Tied,
schiel na boven un keek bi Sied.

Se keek  na ehre Blömen,
fung so`n beten an to drömen.
Se freu sück so an`d moien Dag,
schall komen wat daar komen mag.

Een Vögel seet sück up den Appel,
fung an to fleuten mit sien Schnabbel.
De Appel kunn sück nich mehr hollen
un reet denn of, daar hulp kien Wollen.

He full hendaal so veer, fiev Meter,
dat gung ja noch, kien Kilometer.
He full up Christa`s Kopp, so gräsig,
se wordt ganz dösig un ganz bräsig.

De Appel kunn doch nix daarför,
doch de Kopp dee hör so sehr.
Se kreeg een Buul un blau`n Fleck.
Mann, weer dat doch een groden Schreck!

To den Appel see de Christa:
“Ik eet di up, asta la vista!�
Se börg hüm up, bück sück ganz sinnig,
un gung in`d Köken un weer grimmig.

Mit`n Maal wull se hüm doch nich eten,
legg hüm weg, hett hüm vergeten.
De Appel leeg nu ganz allennig,
tüschen Cents un noch paar Pennig.

Wat is dat doch för een Geschicht,
daarför maak ik dit Gedicht.
Leve Christa, pass nu up,
dat kien Appel dröppt dien Kopp.

Go in`t Tuun jetzt mit een Helm,
wenn`d ok utsütst as een Schelm.
Denk an Natur un de Gesundheit,
dat di dat immer ewig good geiht.

Rudi Rabe

15.10.2007