Lanteern, Lanteern
Mit
Katuun feegt de Harvstwind nu all de Bleder vun Büüsch un Bööm
un
överall fallt bruune Kastangeln un platzt ünnen op de Ierd ut’neen.
De
Tieden sünd lang’n vergahn vun all de warmen Sommerdrööm
un
man kann rootes Wienloof överall smuck an Karken un Döörpshüs sehn.
För
uns lĂĽttje Knevels weer dat nu opletzt maal weller in Kinnertiet so wiet
un
wi süngen luuthals „Sonne, Mond und Sterne“ mit in harvstliche Schummertiet.
Wi
drögen dorbi an lange Stöcker stolt un vörsichtig uns bontjebunte Lanteern.
Ik
sülven jümmers mienen geele Papeer-Maand, de över’s Johr leeg op ’n Böön.
Un
fĂĽng dat vull Lengen an to schummern un dusend Stierns lĂĽĂĽchen an Heven
spöör
ik Bangbüx in de Düüsternis so ’n gruseln, wull avers „Lanteern-lopen“ beleven.
An
Moders Hannen föhl ik mi ja ok seker, düsse Tieden blievt mi unvergeten schöön
un
weet noch, op’n Karkenanger harr ik Bangbüx bestimmt groliche Spökels sehn.
Ă–verall
in de Schummertiet flackern de bontjebunten Lateernlichter nu buten
un
bröchen grööste Glückseligkeit in all de velen lütten Kinnersnuten.
Ok
all de Ă–llern sĂĽngen luuthals mit, wat ut Jungendtieden an Leedgoot bekannt
un
man hör in denn Chor: „Das mir ja nicht meine Laterne verbrennt!“
Op’nmaal
reet mi een Windbö mienen Papeermaand ut mien Hännen
un
uns „Lanteern-lopen“ güng mit een Riesenverfeernis to Ennen,
denn
mien oolte Maand harr FĂĽĂĽr fungen, pĂĽster de Straat lang in Knick,
doch
Moder still fuurtz miene Tranen un säh: „Wi bastelt ’n nieget Lanteernglück.
Vundaag
gifft dat kuum noch düsse Gefohr’n dank lüütje elektrische Beeren,
dor
kann de Wind pĂĽstern, as he will, Lanteern verbrennt so fix nich mehr.
Autor:
www.addi-kahl.de
|
