Bi’t Arnt helpen
In’t Arnttied harr’n wi Kinner domaals bi de Buurdereen ringsüm bannig drock. Bi all Buren hebbt wi anfraagt, of wi bi’t Arnt helpen kunnen. Toeerst mutten wi bi Oma helpen, de harr Albejen, Stiekelbejen, Appels, Peren – dat wurr plückt. Arvken utpulen, Bohnen uprieten ut’t Grund un ofsplitten un up’n Band upreihen, denn weer’n dat naderhand in’t Winter updrögt Bohnen. Wenn dat dahn weer, denn gung dat na de Buren ümto. Hier hulpen wi to Kartuffeln utkriegen. Fein sauber leggen wi de in’n Kartuffelkörv un denn slepen wi de na de Ackerwagen.
Am meesten freein wi uns, wenn jemand van’t Hoff up’t Land keem um uns Vesper to bringen. Mit’n groot Körv vull Botterbrood, wat mit Mettwurst, wat mit Roodwurst un ok wat mit Schinken, un denn weer de noch lecker Stuten bloß mit Botter bi. De Körv weer düchtig swaar, denn, wi harr’n düchtig Smacht. Den Melkpott mit heet Koffje stunn extra in een Task, de weer mit Zeitungspapeer ümwickelt, denn bleev de Koffje heet. Daarmit muss de Maid vörsichtig lopen, anners weer de Koffje daarut pulscht. Wenn se van’n Hoff d’r heel mit överkomen weer, mit den Botterbroodskörv un den Koffje, un ok de Tassen weer’n heel bi uns ankomen, denn duren wi eten. Un denn hebbt wi dr tolangt. Toeerst kregen wi Deerns un de Froolü de Koffjetassen, un denn weer’n de Jungs un de Mannlü mit Koffje an de Rieg. Wat hett uns dat immer good smucken, daar buten up dat Feld. An Hannenwasken hebbt wi nich docht, hmmm, wat weer dat lecker mit Sand tüsken de Tannen. De Hannen reven wi in uns Tüch son’n spier of un denn langen wi düchtig to. Snavends drück de Buur uns denn’n paar Groschen in’t Hand, dat weer’n Ereignis. Wat weer’n wi Kinner riek!
Wenn Roggen meiht wurr, denn kregen wi an’t Avend „Dicken Ries mit Kaneel“. Denn seten wi all um den Disk in’t Kök, un de Ries weer up’n groot Teller, un jeder lang in dissen een Teller mit sin Lepel to un maak sük so’n Kuhl üm sin Ries un streit daar düchtig Kaneel up. Wenn kin Kaneel un Zucker mehr up den Ries weer, denn harr’n wi sotoseggen eenmaal „ofmeiht“, un denn keem d’r noch wedder een Laag up. Wi Kinner eten immer düchtig mit, aber, meest weer’n de Ogen grötter as de Maag un wi weer’n so ganz gräsig satt. Wi hör’n ja ok nicht wenn de Groten an uns seggen: „Kinner un Kalver ehr Deel, denn beholt se ehr Liev ok heel“.
Wenn de Roggen denn infahr’n weer un de Stoppeln weer’n noch eenmaal ofharkt, denn gungen wi Kinner noch eenmaal över de Stoppeln, un söken de enkelt Roggenähren up, dürs ja nix ümkomen. Oma harr uns eenmaal twintig Mark toseggt, wenn wi all mitnanner een Zentner Ähren finnen deen. Wi hebbt söcht un söcht, aber een Zentner Ähren, daar hör all wat to, bit man de binanner harr. Hebbt wi nich schafft, wi kunnen nix mehr finnen up dit Stück Land. As wi na Huus kemen meen Oma: „Dat hebb ik mi woll dacht, dat Ji dat nich mehr schafft, daar hört all wat to“.
Aber wat wi harr’n dat harr’n wi - un Oma drück uns elk twee Mark in’t Hand. To min Kinnertied kunnen wi van twee Mark noch veer Mal in’t Kino, in’t Lichtspeelhuus in Jever, to’n Vörstellung gliek na dat Middageten um viddel na een gahn. Düchtig pedden mussen wi, denn wi fahren mit uns Röd van Husum na Jever – dat weer’n Vörfall, van uns sülvst verdeent Geld kunnen wi veer Mal in’t Kino, in vörderst Rieg to’n Mitscheten wenn de Indianer mit de Cowboys an’t kämpfen weer’n.
Karin Steiner
20.09.2008 |
