|
De Hoogstapler
In`n Wattenmeer mit krumm Snabel
stund een Vögel –hoogblamabel-
un böhr de Kopp mit luud Fleiten,
kunn sĂĽk de Daalslag nich verkniepen...
Un um hĂĽm `rĂĽm in anner Polen,
in de Vögel sük to Erfrischung verholen
stunnen Schnepfen, Erpel, Onten un Fasanenhennen
un veel mehr Vögels de wi kennen...
Se weern vull van Zuversicht,
dat man se nu bold verfriskt...
Denn dat weer Ebbe un ganz heet,
de Mahltied weer al sökt mit Fliet.
Daar köhlte al dat Fedderkleed,
un de Flood weer noch so wiet...
Doch de grote Wunnervögel, de sük daar tiert
un vörhen sük noch so getiert,
stiev beloovt: „Gliek regend woll...!
piep daar bloot rüm in „Dur un Moll.“
Dee dat de StĂĽnnen al un ganz beflissen...
de Vögels hett dat de Gedür zerreten
un se repen mit Gegeifer:
„Waarto heetst du Regenfleiter...?
Un he snack denn ganz verlegen:
„Egentlik fleit ik bloot in Regen...!“
De Vögels quakten resigneert:
„Sowat is uns noch ni nich passeert...!“
Een Möw hett hüm stil ankokelt:
„Du hest ja ganz moi hoogstapelt...!“
Gottseidank keem denn de Flood
un verrookt weer al de Wut!
Marieluise Stolper
20.09.2010
| 
