Stillfreedag

Dien Krüz, dat musst du dragen, nüms kehr sick an dien Nood,

nüms hör, o Herr, dien Klagen, as vör di stund de Dood.

Üm d´ Kopp harrn se di bunnen ut Repeldoorns en Kroon,

un Blood leep ut dien Wunnen. Worför weer dat de Lohn?

An ´t Krüz harrn se di nagelt! Du reepst vull Angst: “O Herr!

Worüm hest d´ mi verlaten, mien Gott – ik moot dor dör.“

Un in dien letzte Stünnen reepst du – dat gifft uns Mood -:

 â€žVergev ehr, Herr, ehr Sünnen; Se weet nich, wat se do´t!“

Wat du dörmaken musst hest, dat is ok mit uns Schuld.

Wi do´t di seer so faken. hebb doch mit uns Geduld!

Kiek her, hier staht wi arm Lü, de Straf verdeenen do´t.

Schenk uns doch dien Erbarmen, Herr Jesus, un dien Gnad.

Könt wi up Eer nich blieven, denn laat uns nich alleen.

Wenn wi up´t Letzt moot lieden, denn sett di bi uns hen.

Wenn wi vör Angst un Bangen nich weet mehr ut un in,

laat uns, o Herr, nich hangen. Du kennst uns Angst un Pien.

Wees vör mi as en Stönpahl, wenn ik mal starven moot.

Wies mi dat Bild van dien Qual an´t Krüz, dien Angst un Nood.

Denn will ik na di kieken vull Tovertroon un Mood

un di an mien Hart drücken. Well so starvt, de hett´t good.

Annegret Neunaber, Oldenburg

17.04.2011