Grang mit veer

Die Schreibweise des Autors wurde unverändert übernommen

Se seeten in`n Krog bi Brannwien un Beer,

Hansjochen speel grod ‘n Grang mit Veer.

Opnmol geiht op de Stuwendöör,

Un rinn kummt Hansjochen sien öllstes Göör.

„Och Vadder, och Vadder, kumm gau doch mol her

In`n Huus‘ is passeert een grot Mallöhr,

Uns‘ Mudder is fulln, von‘n Böhn keum se her,

Dor breuk de Ledder, nu ligg‘s op de Eer.“

„Nanu, na, goh man, ick koom naher.

Eers speel ick to En‘n mien‘Grang mit Veer.“

De Jung geiht aww. —Hansjochen drinkt Beer,

Un wedder geiht op de Stuwendöör,

„Och Vadder, och Vadder, nu kumm doch snell her!

Uns‘ Mudder is dot, se leewt nich mehr!“

„Wat sall i c k denn dor, du dummes Göör?

Dat Leben inpußen kann ick ok nich ehr.

Nu lot endlich nu dat oll Gestöhr,

Un kumm mi hier nich wedder rinn in de Döör!

Heh, Kreuger! Giww mi noch gau ‘n Glas Beer!“

Un he baller op ‘n Disch de Knöwel sick möhr.

„All mien! All mien! Ji kriegt nu nicks mehr,

Je, Kinners, so speelt man ‘n Grang mit Veer!“

Friedrich Schnoor
1879 - 1966